Przedsięwzięcia realizowane przez pododdział w zakresie maskowania

Przemieszczanie wojsk powinno z zasady odbywać się w warunkach ograniczonej widoczności, najlepiej w nocy. Planując przemieszczanie pododdziałów, należy wykorzystać naturalne warunki maskowania dróg i rejonów ześrodkowania (wyjściowych). Drogi te powinny przebiegać na terenie zakrytym (lesistym), omijając duże osiedla i węzły kolejowe.

W razie konieczności przemarszu w terenie odkrytym należy starać się marsz wykonywać w warunkach ograniczonej widoczności, najlepiej w nocy, z takim wyliczeniem, aby pododdziały do świtu osiągnęły nakazany rejon, rozmieściły się w nim i zamaskowały.

Pododdziały maszerujące w nocy powinny przestrzegać zasad maskowania, tak w czasie ruchu, jak i na postoju, zapewniającego ich ukrycie przed obserwacją przeciwnika. Osiąga się to poprzez: wykonywanie ruchu wozów bojowych i środków transportowych z wykorzystaniem pasywnych środków noktowizyjnych, zaciemnianie świateł reflektorów poprzez zastosowanie na nich daszków i ekranów noktowizyjnych, przestrzeganie dyscypliny pracy na radiowych środkach łączności, wcześniejsze ustawianie na drogach marszu znaków dobrze widocznych dla wojsk własnych, a niewidocznych dla przeciwnika, zabezpieczanie pojazdów mechanicznych przed możliwością iskrzenia z rur wydechowych.

Rejony ześrodkowania, jeżeli nie są narzucone przez przełożonego, wybiera się w terenie dogodnym do maskowania i ochrony wojsk. Skryte zajęcie zaplanowanego rejonu ześrodkowania osiąga się przez zajęcie go w nocy lub w warunkach ograniczonej widoczności (mgła, opady atmosferyczne, zadymianie). Ruch kolumn powinien odbywać się po istniejących drogach, a jedynie w wyjątkowych wypadkach po drogach nowo wybudowanych. Po zajęciu rejonu pododdziały powinny w maksymalnym stopniu starać się maskować pobyt w tym rejonie.

Do istotniejszych cech demaskujących pobyt wojsk w rejonie zalicza się:

• Ukazanie się w rejonie rozmieszczenia dużej liczby wozów bojowych, samochodów i innego sprzętu bojowego. Po zajęciu rejonu ześrodkowania (odległości pomiędzy wozami bojowymi powinny wynosić 25-50 m wzdłuż istniejących dróg lub duktów leśnych) należy przystąpić do maskowania za pomocą masek lub środków podręcznych (np. gałęzi drzew rosnących w zajmowanym rejonie),
• Pojawienie się nowych dróg, ścieżek, miejsc wydeptanych, a niekiedy naruszonej roślinności. Po zakończeniu ruchu wojsk należy zatrzeć ślady kół lub gąsienic. Drogi na przełaj w miarę możliwości planować między drzewami, nie dokonując ich wyrębu. Uszkodzonym krzakom i roślinom starać się przywrócić poprzedni wygląd,
• Prowadzone prace ziemne. W celu zamaskowania fortyfikacyjnej rozbudowy wykorzystuje się fałdy terenowe, pokrywę śnieżną i roślinną oraz podręczne i etatowe środki maskujące,
• Maszty anten, praca radiostacji na nadawanie oraz praca innych agregatów. Należy zwracać uwagę, by maszty anten nie wystawały zbyt wysoko nad koronami drzew, a radiostacje pracowały na odbiór. W pododdziałach organizować łączność przewodową lub łącznikiem.
  Duży wpływ na trwałość i skuteczność obrony ma umiejętne ukrycie i zamaskowanie jej inżynieryjnej rozbudowy (zarówno prac ziemnych, jak też przeszkód i zapór), ugrupowania bojowego pododdziałów, systemu ognia, stanowisk dowódczo-obserwacyjnych oraz manewru siłami i środkami. Ważnym zagadnieniem jest również zamaskowanie punktów zaopatrzenia oraz dróg dowozu i ewakuacji.
  Główna zasada maskowania w obronie polega na umiejętnym wykorzystaniu terenu i przedmiotów terenowych oraz środków etatowych i podręcznych. Niezależnie od tego należy szczególnie przestrzegać dyscypliny maskowania, reżimu pracy środków łączności radiowej, radiostacji, noktowizji oraz zasad tajnego dowodzenia. Wymienione zasady powinny być rygorystycznie wcielane w życie podczas szkolenia wojsk.

Maskowanie inżynieryjnej rozbudowy obrony

Maskowanie to osiąga się przez:

• ukrycie rzeczywistego przebiegu przedniej linii obrony i stanowisk ogniowych;
• ukrycie najważniejszych rejonów obrony batalionu, punktów oporu kompanii i plutonów;
• maskowanie rubieży ogniowych czołgów oraz linii rozwinięcia do kontrataku odwodu;
• maskowanie systemu zapór inżynieryjnych;
• rozbudowę pozornych punktów oporu, rejonów rozmieszczenia pododdziałów, zapór inżynieryjnych, stanowisk (pozycji) ogniowych, stanowisk dowodzenia i punktów obserwacyjnych.

Rzeczywisty przebieg przedniej linii obrony maskuje się przez rozbudowę pozornej przedniej linii obrony i częściowe obsadzenie jej siłami pierwszego rzutu.
Prace inżynieryjne związane z budową i urządzaniem rejonów obrony, szczególnie na przedniej linii, prowadzi się w nocy oraz w warunkach ograniczonej widoczności. Wykonane w ciągu nocy okopy i ukrycia oraz pozostawione na nich ślady pracy powinny być do świtu dokładnie zamaskowane.
Dla środków ogniowych wykonuje się – oprócz stanowisk ogniowych głównych i zapasowych – stanowiska pozorne. W celu zapewnienia większej żywotności środków ogniowych należy je rozmieścić skrycie, rozśrodkować wzdłuż frontu i w głąb, a część z nich na przeciwstokach.

Maskowanie systemu ognia

System ognia maskuje się przez:

• dokładne wykorzystanie warunków terenowych w czasie rozmieszczenia środków ogniowych w celu ukrycia ich przed obserwacją przeciwnika;
• prowadzenie ognia do czasu rozpoczęcia walki obronnej przez wyznaczone środki z tymczasowych stanowisk ogniowych;
• przestrzeganie przez stany osobowe nakazanego reżimu ognia.

Maskowanie ugrupowania bojowego

Maskowanie takie osiąga się przez:

• ukrycie styków między pododdziałami;
• wykorzystanie ograniczonej widoczności do skrytego rozmieszczenia wozów bojowych;
• przemieszczanie środków transportowych w nocy lub w warunkach ograniczonej widoczności;
• budowę obiektów pozornych.

W lukach między pododdziałami rozbudowuje się pozorne rejony i pojedyncze obiekty obronne oraz pozoruje się w nich działalność wojsk przez zastosowanie wędrownych środków ogniowych.
Skryte rozmieszczenie i dokładne maskowanie stanowisk dowodzenia i punktów obserwacyjnych ma decydujący wpływ na zapewnienie ciągłości dowodzenia pododdziałami.

Maskowanie stanowisk dowodzenia i punktów obserwacyjnych

Stanowiska dowodzenia i punkty obserwacyjne maskuje się przez:

• właściwy wybór miejsca na rozmieszczenie stanowisk dowodzenia i punktów obserwacyjnych;
• wykorzystanie naturalnych warunków maskowania;
• przystosowanie urządzeń inżynieryjnych na stanowiskach dowodzenia i punktach obserwacyjnych do ogólnie wykonywanych urządzeń inżynieryjnych w strukturze obrony;
• staranne maskowanie stanowisk i wozów dowodzenia (wszystkie pojazdy powinny się znajdować w wyznaczonym oddaleniu od stanowisk dowodzenia, a wszystkie drogi dojazdu powinny być zamaskowane).

Realizacja zadań maskowania bezpośredniego natarcia pododdziału może przybierać różne formy i przebiegać różnymi sposobami – w zależności od celu i zamiaru maskowania, posiadanego czasu, sił i środków będących w dyspozycji pododdziału. Z zasady maskowanie bezpośrednie polegać będzie na: wykorzystaniu właściwości ochronno-maskujących terenu i jego pokrycia, stosowaniu technicznych środków maskowania, wykorzystaniu zasłon dymnych, wcześniejszym pomalowaniu sprzętu i na przestrzeganiu zasad i dyscypliny maskowania.

Maskowanie dowodzenia wojskami

W toku natarcia zmniejszenie widoczności wojsk osiąga się przez:

• umiejętne wykorzystanie maskujących własności terenu;
• wykorzystanie etatowych i podręcznych środków maskowania, odpowiednio do tła terenu i pory roku;
• wcześniejsze przemalowanie sprzętu;
• wykorzystanie zasłon dymnych, szczególnie przy wprowadzaniu do walki odwodów.

Zasłony dymne powinny być również wykorzystywane dla osłony odejścia pododdziałów od przeciwnika lub wprowadzenia ich do walki.
Podczas działań w terenie zabudowanym należy maskować obecność wojsk w budynkach przez: zasłanianie okien, nierozpalanie ognisk w kuchniach wiejskich o niewłaściwej porze
(po śniadaniu i po obiedzie), zaciemnianie świateł, uniemożliwianie szczekania psom, zachowanie ciszy itp.
Podczas natarcia w warunkach zimowych należy przystosować kolor sprzętu do pokrywy śnieżnej
(maskowanie transporterów opancerzonych i czołgów wapnem lub białą farbą poprzez malowanie na nich nieregularnych plam).
Żołnierzy na rozpoznaniu, wypadzie lub w czasie prac przy wykonywaniu przejść w zaporach minowych trzeba zaopatrzyć w odzież maskującą.

Za całość maskowania bezpośredniego pododdziału odpowiedzialni są dowódcy poszczególnych szczebli dowodzenia.

W okresie organizacji walki dowódca powinien:

• ocenić możliwości rozpoznania przez przeciwnika oraz własne możliwości w zakresie maskowania wojsk w toku przygotowania do walki i w trakcie jej prowadzenia;
• określić zadania związane z maskowaniem bezpośrednim podległych pododdziałów (żołnierzy);
• zapoznać podwładnych z zamiarem i celem maskowania;
• uwzględnić niezbędne siły i środki do wykonania zadań z zakresu maskowania;
• przewidzieć osoby odpowiedzialne za wykonanie przedsięwzięć maskujących;
• określić działalność w zakresie przestrzegania tajemnicy i tajnego dowodzenia w walce.

W koniecznych przypadkach dowódca daje wytyczne do maskowania, w których podaje:

• wiadomości o przeciwniku i jego środkach rozpoznania;
• zadania związane z maskowaniem podległych żołnierzy;
• niezbędne siły i środki do wykonania najbardziej skomplikowanych prac;
• czas rozpoczęcia i zakończenia prac maskowniczych;
• odpowiedzialnych za wykonanie prac maskowniczych oraz sposób kontroli.