Sposób prowadzenia rozpoznania, to działanie określonych sił i środków rozpoznania (elementów rozpoznawczych) w celu zdobycia danych o przeciwniku. Podstawowymi sposobami prowadzenia rozpoznania taktycznego są:

• obserwacja;
• podsłuch;
• patrolowanie;
• wypad;
• zasadzka;
• napad.

Obserwacja

Obserwacja jest podstawowym i powszechnie stosowanym sposobem prowadzenia rozpoznania, a także nieodzownym elementem każdego działania wojsk. Umożliwia ona zdobycie aktualnych i wiarygodnych wiadomości o wojskach własnych lub przeciwnika i terenie.

Obserwacja jest to zorganizowane, ciągłe, uważne i systematyczne śledzenie działań przeciwnika w określonym terenie (pasie, sektorze), w celu zdobywania wiadomości i natychmiastowego informowania dowódców i sztabów o położeniu wojsk przeciwnika.
W batalionie (w szczególnych wypadkach w kompanii) obserwację prowadzi posterunek obserwacyjny, a w kompanii (plutonie, drużynie, załodze) obserwatorzy. Obowiązek prowadzenia obserwacji mają również wszyscy żołnierze pododdziału.

Podsłuch

Podsłuch prowadzi się zwłaszcza w nocy i w warunkach ograniczonej widoczności. 

Może być organizowany ze składu pododdziałów zmechanizowanych, czołgów lub obsady posterunku obserwacyjnego. Ma zastosowanie najczęściej w warunkach bezpośredniej styczności z przeciwnikiem oraz w działaniach pododdziałów w jego ugrupowaniu w celu przechwytywania charakterystycznych dźwięków broni, sprzętu a nawet rozmów i komend oraz ustalenia charakteru działalności przeciwnika – miejsc rozmieszczenia źródeł dźwięku. Może on być organizowany także w celu uzyskania wiadomości bezpośrednio z wnętrz pomieszczeń lub wozów bojowych. W tym celu wykorzystuje się techniczne urządzenia podsłuchowe.

Patrolowanie

Patrolowanie jest aktywnym sposobem prowadzenia rozpoznania, zwiększającym jego zasięg. Pozwala ono na stosunkowo szybkie przeszukiwanie określonych obszarów oraz wykrywanie i rozpoznawanie obiektów przeciwnika znajdujących się poza zasięgiem bezpośredniej obserwacji.

Patrolowanie jest obok obserwacji podstawowym sposobem rozpoznania i ubezpieczenia stosowanym przez SPR (PR) we wszystkich rodzajach działań bojowych i we wszystkich warunkach. Istota patrolowania polega w zasadzie na umiejętnym połączeniu dwóch elementów – ruchu i obserwacji.

Wypad

Wypad jest jednym ze sposobów zdobywania wiadomości rozpoznawczych. Polega on na skrytym podejściu i niespodziewanym ataku pododdziału (grupy wypadowej) na zawczasu zaplanowany i rozpoznany obiekt.

Dowódca pododdziału wyznaczonego do wykonania wypadu otrzymuje zadanie, a w nim dane o przeciwniku, rejonie (miejscu) działania, czas wypadu, cel wypadu, ustalenia dotyczące sposobu wsparcia ogniowego i sposobu przejścia linii wojsk własnych, sygnały oraz hasło i odzew. Po otrzymaniu zadania dowódca pododdziału powinien bezzwłocznie zorganizować ciągłą obserwację rejonu (obiektu) wypadu. Rodzaj i skład grup organizowanych w czasie wypadu zależy głównie od jego celu, obiektu wypadu i warunków terenowych. Zwykle tworzy się grupę torującą, ogniową, atakującą, czasami osłony i inne. Jeżeli warunki na to pozwalają, należy dążyć do przygotowania pododdziału do wypadu wykorzystując makietę (model) obiektu.
W wyznaczonym czasie pododdział w sposób skryty podchodzi do obiektu wypadu. Jako pierwsza rozpoczyna działanie grupa torująca. Po wykonaniu przejścia, na sygnał wychodzi grupa ogniowa, a następnie grupa atakująca. Wycofanie po wykonaniu zadania realizuje się w odwrotnej kolejności. W razie ujawnienia wypadu, na sygnał dowódcy otwiera ogień grupa ogniowa. Wycofanie pododdziału osłaniają wówczas wydzielone środki ogniowe.

Zasadzka

Zasadzka polega na skrytym rozmieszczeniu pododdziału i – z chwilą podejścia przeciwnika – wykonaniu na niego niespodziewanego uderzenia. Stosuje się ją we wszystkich rodzajach działań podczas rozpoznania znajdujących się w ruchu obiektów przeciwnika.

Głównym celem zasadzki jest zdobycie wiadomości o przeciwniku. W niektórych wypadkach element rozpoznawczy może również organizować zasadzki w celu zadania strat przeciwnikowi, opóźnienia jego przegrupowania, oddziaływania psychologicznego itp.
W czasie zasadzki niezbędne wiadomości uzyskuje się chwytając jeńców, zdobywając dokumenty i wzory uzbrojenia (sprzętu bojowego), a także zmuszając przeciwnika do rozwijania sił i środków, co ułatwia ocenę ich ilości i rodzaju.
W zależności od sytuacji i obiektu można organizować zasadzki bez walki (ciche) lub ogniowe. Zasadzki “ciche” organizuje się przede wszystkim na obiekty małe lub słabo ochraniane (łączników, pojedyncze samochody itp.). Natomiast w celu rozpoznania obiektów większych, uzbrojonych i odpowiednio ochranianych wykonuje się zazwyczaj zasadzki połączone z wykonaniem ognia.
W zależności od warunków, zwłaszcza od czasu przeznaczonego na organizację, zasadzki mogą być doraźne lub planowe, organizowane na rozkaz przełożonego lub samodzielnie przez dowódcę elementu rozpoznawczego, w wyniku sytuacji zaistniałej na polu walki (np. wykrycie podchodzącej kolumny przeciwnika).
W zależności od sposobu rozmieszczenia (ugrupowania) sił i środków, można organizować zasadzki jednostronne, dwustronne lub w kształcie worka. W każdym przypadku ugrupowanie elementu rozpoznawczego zależy od warunków terenowych, rodzaju obiektu oraz od składu i zadania pododdziału wykonującego zasadzkę.
Powodzenie zasadzki zależy od odpowiedniej organizacji, właściwego wyboru miejsca, starannego maskowania działań oraz od dyscypliny, przygotowania i wyszkolenia wszystkich żołnierzy.
W celu wykonania zadania, przygotowując zasadzkę, organizuje się – w zależności od potrzeb – następujące grupy (zespoły): ogniową, uderzeniową, chwytającą, ubezpieczającą oraz inne (np. do minowania, zagradzania).

Napad

Napad jest to niespodziewane i zaskakujące uderzenie na obiekt (zgrupowanie wojsk, punkt oporu, rejon stanowisk ogniowych, punkty dowodzenia, składy, magazyny itp.) przeciwnika, w celu rozpoznania go (określenia rodzaju, charakteru, przynależności, ilości, rodzaju i rozmieszczenia w nim sił i środków itp.), zadania strat lub zniszczenia znajdujących się tam pododdziałów.

Napady mogą być wykonywane zarówno w działaniach zaczepnych, jak i obronnych.
W zależności od sposobu przeprowadzenia mogą być napady ogniowe – bez nawiązywania bezpośredniej walki z przeciwnikiem lub napady z wtargnięciem do obiektu i nawiązaniem walki.
Elementy rozpoznawcze mogą także wykonywać napady na ważne obiekty (np. przeprawy na przeszkodach wodnych, mosty itp.) z zadaniem uchwycenia ich i utrzymania do czasu podejścia wojsk własnych.
Do właściwej organizacji napadu niezbędne są wiadomości dotyczące rodzaju i położenia obiektu. Wiadomości te można otrzymać od przełożonego lub zdobyć je samodzielnie, organizując w tym celu wstępne rozpoznanie.
Aby wykonać zadanie, ze składu elementu rozpoznawczego wydziela się odpowiednie grupy, np. rozgradzającą (torującą), ubezpieczającą, chwytającą itp. W razie potrzeby mogą być organizowane inne grupy.

Od samego czytania tych technik się nie nauczysz. Dotyczy to wszystkich technik i taktyk opisywanych w dziale szkoleniowym.

Samo przeczytanie nie wystarczy, co więcej daje złudne poczucie bezpieczeństwa i może być tragiczne w skutkach jeżeli coś się stanie. Zanim zaczniesz samodzielnie działać koniecznie trzeba przećwiczyć używanie tych technik. W czasie działań liczy się każda sekunda, a twoja reakcja musi być błyskawiczna.
Nie będzie czasu na zastanawianie się… ”Hmm… co Oni tam w tym dziale szkoleniowym pisali?”
Zawodowi Operatorzy oraz zawodowi żołnierze bezustannie ćwiczą mimo iż znają schematy działań i różnorodne techniki i są zawodowcami – więc strzelcy nie powinni się uważać za kogoś lepszego – kto poznał je wszystkie bo poczytał o nich a i być może raz je poćwiczył.