Patrolowanie jest podstawowym zadaniem piechoty. Patrol jest podstawowym narzędziem jakim dysponuje dowódca do wykonania zadań. W najprostszej formie Patrol jest bezpiecznym sposobem przemieszczania się z punktu A do B w terenie gdzie jest możliwy kontakt z przeciwnikiem. Patrol może również stanowić część bardziej złożonych zadań jak na przykład „zasadzka” która składa się z patrolu na miejsce zasadzki, zasadzki właściwej i patrolu powrotnego po zakończeniu akcji.

Wyróżniamy następujące rodzaje patroli:

1. Patrol do kontaktu z przeciwnikiem
   
2. Patrol rozpoznawczy
   
3. Patrol stacjonarny
   

Technika poruszania się w terenie

Podczas działań operacyjnych na poziomie taktycznym, siła ognia nowoczesnej broni automatycznej weryfikuje wszelkie błędy popełnione przez żołnierzy. Poprawna technika przemieszczania się w terenie stanowi o bycie oddziału. Poruszanie się w terenie, lub patrolowanie jest umiejętnością która musi być opanowana przez poszczególnych członków oddziału na bardzo wysokim poziomie. Grupa żołnierzy przemieszczających się w terenie z użyciem poniższych technik, nazywana jest patrolem. Technika poruszania się w terenie składa się z umiejętności ustawiania stóp na podłożu, skrytości poruszania się, odstępem pomiędzy żołnierzami, skanowaniem sektorów ogniowych oraz wzajemnym ubezpieczeniem. Grupa żołnierzy stosujących te techniki, i poruszająca się w danym szyku, tworzy formacje patrolową.

Wszystkie opisane techniki jak i cała taktyka prowadzenia walki, nie jest szablonowym stereotypem. Płynnie zmienia się w zależności od dwóch podstawowych czynników: TEREN i PRZECIWNIK.

Ten uniwersalny modyfikator może być zastosowany do każdego aspektu prowadzenia operacji. Podczas patrolowania, zmieniające się warunki terenowe będą dyktować zmianę odstępu, formacji patrolowej itp. a prawdopodobieństwo kontaktu z przeciwnikiem jak i również jego uzbrojenie, liczebność i znana metoda działania dyktują opcje taktyczne dostępne dla dowódcy.

Drużyna składająca się z 7-10 żołnierzy (w tym podręczniku przyjęto model ADF gdzie drużyna składa się z 9 żołnierzy) jest najmniejszym elementem który porusza się w terenie w formacji patrolowej. D-ca drużyny, w oparciu o wspólne umiejętności każdego żołnierza musi kontrolować swoją drużynę. Kontrola odbywa się przede wszystkim za pomocą sygnałów patrolowych, poniżej. Ponadto głównym narzędziem kontroli jest rutyna patrolowa – każdy żołnierz wie gdzie znajduje się jego miejsce w formacji i co jest od niego oczekiwane, oraz uniwersalna zasada “rób to co ja robię”.

Jeżeli skaut się zatrzymuje, reszta drużyny również się zatrzymuje. W dobrze przeszkolonej drużynie, sprawnie przekazującej znaki patrolowe nie jest wymagany kontakt wzrokowy d-cy z każdym podwładnym.

Radiostacje, jeżeli są na stanie, powinny być używane jedynie w wyjątkowych wypadkach.

Wyróżniamy dwie techniki poruszania się w terenie:

1. Gdy kontakt jest wysoce prawdopodobny.
2. Gdy kontakt jest pewny.

Od momentu desantowania do momentu ekstrakcji, podczas działań wojennych, kontakt z przeciwnikiem w terenie jest wysoce prawdopodobny jako że aktualna pozycja wszystkich możliwych zagrożeń nie jest nigdy znana niezależnie od poziomu przeprowadzonego rozpoznania. Zatem patrol zawsze porusza się zakładając że kontakt z przeciwnikiem może w każdej chwili nastąpić. Technika ta ma na celu stworzenie optymalnych warunków do zniszczenia przeciwnika w razie kontaktu oraz dla przetrwania oddziału.

Prędkość Poruszania

Jest wiele czynników które wpływają na prędkość poruszania patrolu w strefie operacyjnej.

• Teren i roślinność,
• Czas przeznaczony na wykonanie zadania.,
• Operacje przeciwnika,
• Dzień/noc,
• Warunki atmosferyczne.

Zachowanie ciszy jest kluczem do sukcesu patrolu. Z praktyka można się poruszać w terenie z dostateczna prędkością w prawie zupełniej ciszy.

Średnia prędkości poruszania patrolu to:

• Teren Zamknięty – 1000m – 3000m na dzień
• Teren Otwarty — 3000m — 10 000m na dzień

W zależności od aktywności przeciwnika patrol powinien zawsze poruszać się w tzw.: “skokach taktycznych”. W terenie zamkniętym i podczas bez księżycowych nocy, skoki nie powinny być dłuższe niż 50m.

Skok taktyczny to po prostu niewielki odcinek który przemierza patrol, po czym się zatrzymuje. Takie postoje należy robić w celu sprawdzania nawigacji, odpoczynku żołnierzy oraz prowadzenia nasłuchu. W terenie otwartym długość każdego skoku powinna wynosić do 300 metrów.

Pokonywanie przeszkód terenowych

Małe przeszkody są pokonywane z marszu na zasadzie standardowych procedur.

Sekwencja pokonywania małej przeszkody terenowej jest następująca:

1. Skaut zatrzymuje patrol.
2. Skaut wzywa dowódcę do swojej pozycji skąd może on ocenić rozmiar przeszkody.
3. Dowódca określa przeszkodę jako „mała” lub “dużą”.
4. Dowódca przekazuje odpowiedni znak patrolowy.
5. Patrol rozpoczyna standardową procedurę pokonywania małych przeszkód.

Pokonywanie dużych przeszkód terenowych jest skomplikowanym procesem który powinien być trenowany jako podstawowy element sztuki patrolowania.

1. Pierwszy skaut zauważa przeszkodę na linii marszu drużyny.
2. Skaut wzywa dowódcę do swojej pozycji skąd może on ocenić rozmiar i typ przeszkody. Dowódca określa przeszkodę jako małą lub durzą i podejmuje odpowiednią akcję. W tym przypadku dowódca przekazuje sygnał patrolowy „duża przeszkoda” Informuje to resztę oddziału że mają się przygotować do pokonania przeszkody.
3. Skauci dochodzą do brzegu przeszkody. Grupa maszynowa osłania lewą część przeszkody, grupa szturmowa osłania prawą część. LKMy są ustawione w taki sposób aby osłaniać maksymalnie dużą cześć przeszkody. Reszta grupy ubezpiecza tyły. Dowódca jest w centrum formacji i kontroluję pracę skautów. Skauci osłaniając się wzajemnie gąsienicą przechodzą na drugą stronę przeszkody. Reszta grupy jest przygotowana do osłaniania skautów. Jeżeli w tym momencie nastąpi kontakt – skauci odrywają się do reszty patrolu. Nie można w przypadku kontaktu kontynuować pokonywania przeszkody. Należy wycofać się w kierunku z którego nadszedł patrol.
4. Skauci osłaniając się wzajemnie oczyszczają drugi brzeg przeszkody na jeden dystans wizualny. Oczyszczony obszar musi być wystarczająco duży aby pomieścić cała formację patrolową. Wracają do punktu przejścia i sygnalizują dowódcy „OK”
5. Dowódca daje sygnał grupom do przejścia na druga stronę. Grupy osłaniają się wzajemnie przechodząc przez przeszkodę. Przeszkoda może być pokonywana tylko przez jedną grupę na raz. Po przejściu na drugą stronę przeszkody, grupy osłaniają się w pozycji lustrzanego odbicia – nadal osłaniają przeszkodę tylko że z drugiej jej strony. Po przejściu pierwszej grupy, na drugą stronę przechodzi dowódca. W przypadku kontaktu, sekcja cofa się na tą stronę przeszkody gdzie znajduje się najwięcej żołnierzy – największa siła ognia. Dowódca zawsze przemieszcza się z największą częścią oddziału. Po drugiej stronie pozostaje jego zastępca – w ten sposób obydwa elementy nie są pozbawione elementu dowodzenia.
6. Po przejściu na druga stronę całej formacji, patrol jest kontynuowany na oryginalnym azymucie marszu.

Zadania wszystkich członków patrolu

Każdy z żołnierzy w patrolu spełnia swoje specyficzne zadania w zależności od funkcji które zostały mu przydzielone. Oprócz tego każdy żołnierz wykonuje pewien zestaw „uniwersalnych” zadań. Poprawne ich wykonywanie jest podstawą do sukcesu patrolu. Każdy patrol jest tylko tak dobry jak jego najgorzej wyszkolony żołnierz.

Indywidualna technika przemieszczania w terenie

1. Skauci:
   • Unikać suchych gałęzi i konarów
   • Unikać cięcia lub łamania roślinności
   • Unikać przestrzeni pokrytych błotem i piaskiem
   • Pamiętać o wysokich członkach patrolu i tych z ciężkimi plecakami (Radio-op.)
   • Konturować dokoła otwartych przestrzeni, polan, pamiętając aby po drugiej stronie zidentyfikować łatwo rozpoznawalny obiekt pozwalający na kontynuację na wybranym azymucie.
   • Być w stałym kontakcie z dowódcą patrolu.
   • Opracowanie technik nawigacji i rozpoznania na wybranym azymucie, w taki sposób aby wybierać łatwe do zapamiętania i charakterystyczne punkty, ułatwiające nawigację.
   • Ręczny kompas i lornetka są dobrymi pomocami technicznymi dla skauta
2. Każdy członek patrolu:
   Nie może stracić z oczu człowieka z przodu i z tyłu i musi ciągle dostosowywać dystans pomiędzy nimi.
   Idzie w ślady poprzednika, i na azymucie skauta
   Zatrzymuje się natychmiast jeżeli człowiek z przodu lub z tyłu się zatrzyma.
3. Nawigacja:
   W większych formacjach, jak na przykład pluton, tylko d-cy drużyn mają mapy, a w małych oddziałach każdy żołnierz powinien mieć mapę i umieć się nią posługiwać. Sprawdzanie nawigacji, na podstawie danych uzyskanych podczas odprawy. Żołnierze muszą zawsze się orientować gdzie się znajdują w relacji do własnych pozycji, stałych baz i innych istotnych punktów terenowych. Każdy członek patrolu powinien osobno sprawdzać nawigację d-cy oraz mierzyć przebyty dystans parokrokami, niezależnie od wytypowanych do tego zadania przez d-cę żołnierzy.
   Dowódcy na każdym szczeblu muszą regularnie sprawdzać i trenować umiejętności żołnierzy w posługiwaniu się mapą i kompasem. Trening powinien być interesujący, realistyczny i zarazem trudny. Podczas treningu muszą być określone specyficzne punkty treningowe które maja być osiągnięte po zakończeniu każdego treningu na orientacje.
4. Obowiązki dowódcy patrolu:
   • Oznacza punkty kontrolne RV
   • Zmienia odstęp i formacje patrolu w zależności od terenu i sytuacji taktycznej.
   • Kontroluje prędkość poruszania i kierunek czujek.
   • Regularnie zatrzymuje patrol dla odpoczynku i nasłuchu.
   • W miarę możliwości NIGDY nie patroluje równolegle do dróg, ścieżek i szlaków.
   • Unika patrolowania po stromych zboczach bez częstych postojów.
   • Unika ustalania łatwych do przewidzenia, szablonowych technik patrolowych.
   • Specjalistyczne zadania członków patrolu oraz ich wyposażenie

   Każdy członek oddziału ma ściśle wyznaczona funkcje i role która w zasadzie nie zmienia się podczas trwania patrolu. Wszystkie te funkcje są z góry znane wszystkim żołnierzom. Formacje patrolowe, reakcje na kontakt, zasadzki oraz inne procedury, wszystkie są podporządkowane rolą członków patrolu. Wszystkie te procedury służą dwóm celom. Po pierwsze wyrabiają rutynę która z biegiem czasu oraz ze zwiększeniem „zgrania” patrolu zwiększa jego efektywność. Po drugie rutyna zdobywa bezcenny czas dla dowódcy w którym może podjąć taktyczną decyzję w dynamicznie zmieniającej się sytuacji jaką jest kontakt. Dowódca bowiem, jak i każdy inny żołnierz w patrolu wie co będzie się działo w każdej sytuacji. Ta instynktowna prawie reakcja pozwala zachować maksymalną dynamiczność a co zatem idzie agresje w kontakcie z przeciwnikiem. Efekt końcowy jest jeden: zwiększona szansa na przeżycie i zwycięstwo patrolu. Drugorzędną zaletą odgórnie przypisanych funkcji i ról jest łatwość uzupełnień i wdrażania nowych członków patrolu. Drobne szczegóły różnią się w każdym patrolu, bo każdy d-ca jest inny, jednak nowy żołnierz, wie czego może się spodziewać i jak się zachować ponieważ główny szkielet metod operacyjnych pozostaje ten sam. Specjaliści tacy jak radiooperatorzy, d-cy albo medycy maja zawsze ta sama role.

Sposób ich rozmieszczenia w przypadku kontaktu z frontu

Marsz ubezpieczony skuteczny do ścieżek w lesie

Patrol zasady Brytyjskie

Rozdział 1. Podstawy

1. Czym jest patrol?
2. Skład osobowy – podział na drużyny i funkcje.
   • jedna drużyna
   • dwie drużyny
   • pluton
3. Pole możliwości [wady i zalety] patrolu w składzie:
   • jednej drużyny
   • dwóch drużyn
   • plutonu
   • dwóch plutonów
4. Dowodzenie.
5. Co z sobą zabrać?
6. Przed wyruszeniem.

Rozdział 2. Zasady obowiązujące podczas patrolu

1. Formacje
2. Deklinacja
3. Poruszanie się

Rozdział 3. „ENEMY CONTACT!”

1. ”Take cover!”
2. Lokalizacja wroga.
3. Atak z flanki
4. „REORG!”

Rozdział 4. Podejmowanie patrolu

1. Zasady obowiązujące czujkę oraz patrol.
2. Co robić, czego nie.
3. Zasady obowiązujące patrol podczas „podejmowania”.
4. Zasady obowiązujące czujkę podczas „podejmowania” patrolu.

Rozdział 1. PODSTAWY

1. Czym jest patrol?
   Są trzy główne powody dlaczego się patroluje teren
   1. Zaktualizowanie i/lub naniesienie poprawek do posiadanych informacji na temat okolicy i/lub wroga.
      • Zbieranie informacji topograficznych, jak np. drogi oraz rodzaju gruntu.
      • Uzyskiwanie informacji na temat pól minowych oraz zasięg pozycji wroga.
      • Lokalizacja wrogich karabinów maszynowych oraz wykrycie terenów, skąd wróg może prowadzić ogień defensywny w razie nagłych wypadków.
      • Rozpoznawanie odgłosów/hałasów wydawanych przez wroga z jego pozycji oraz przez jego własne patrole.
      • Sprawdzanie własnych zasieków i pól minowych.
      • Wystawianie własnych czujek, które wysyłają ostrzeżenia do własnych sił o zbliżającym się wrogu i/lub prośba o ogień wspomagający z własnych pozycji.
   2. Aby kontrolować teren, pomiędzy naszymi siłami, a siłami wroga.
   3. Aby zniszczyć lub zdezorganizować siły wroga.
2. Skład osobowy – podział na drużyny i funkcje
   1. 1. JEDNA DRUŻYNA
         Patrol powinien składać się z minimum jednego NCO [podoficera] oraz 3 żołnierzy [jest to jedna drużyna]. Czyli:
         • Scout [zwiadowca]
         • Rifleman
         • IC [ In Command – dowódca]
         • Gunner [zwany też „LSW” – skrót od słów Light Support Weapon – lekka broń wspomagająca
      2. DWIE DRUŻYNY
         Po jednym NCO oraz 3 ludzi w każdej drużynie.
         • Scout
         • Rifleman
         • 1IC
         • Gunner
         • Rifleman
         • 2IC
         • Rifleman
         • Gunner

         W przypadku, gdy wyrusza dokładnie 8 osób, patrol dzieli się na dwie drużyny – Charlie Fire Team oraz Delta Fire Team [po 4 żołnierzy]. Wygląda to tak:

         Charlie Fire Team

         • Scout
         • Rifleman
         • 1IC [Corporal]
         • Gunner

         Delta Fire Team

         • Rifleman
         • 2IC [Lance Corporal]
         • Rifleman
         • Gunner

         Nie dzieli się „na siłę” grupę 6 ludzi na dwie drużyny – chyba, że do ćwiczeń.

      3. PLUTON
         Jeśli do zwiadu oraz kontrolowania i/lub zasadzki wyznaczone są duże przestrzenie, wysyła się cały pluton. Pluton składa się z 3 drużyn po sześciu ludzi w każdej drużynie. Pluton ma swojego dowódcę, który – prawdę mówiąc – nie wchodzi w stan osobowy z którejkolwiek drużyny. Jednak, zazwyczaj trzyma się z drużyną prowadzącą – którą jest pierwsza drużyna.
         Każda drużyna patrolu – w razie rozbicia przez wroga – jest w stanie samodzielnie kontynuować patrol lub dokonać odwrotu. Każda ma identyczny stan osobowy z wykonywanymi funkcjami:
         • Scout
         • 1IC
         • Rifleman
         • Rifleman
         • Gunner [2IC]
         • Gunner

   1 drużyna zawsze prowadzi.
   2 drużyna – zależnie od formacji – tylko w środku lub na lewym skrzydle.
   3 drużyna – zależnie od formacji – zawsze na końcu, lub na prawym skrzydle.

3. Pole możliwości (wady i zalety) patrolu
   1. JEDNA DRUŻYNA
      Jedną drużynę można wysłać z zadaniem uaktualnienia informacji na temat terenu oraz okolicy, możliwie w rejony, gdzie nie można spodziewać się wroga. Jeśli napotka się wrogie siły – starać się nie nawiązywać kontaktu – w przypadku nawiązania, patrol ma rozkaz natychmiast wracać do bazy.
   2. DWIE DRUŻYNY
      Patrol w sile dwóch drużyn jest w stanie zorganizować małą bazę, jednak nie posiada wystarczająco żołnierzy, aby wysyłać własne patrole zaczepne. Tworzenie tymczasowej bazy jest robione po to, aby w czasie omawiania „Co robić dalej?” przez 1IC oraz 2IC – wróg nas nie zaskoczył z żadnej strony.Patrol podzielony na Charlie i Deltę jest w stanie bezproblemowo zaatakować z flanki wrogi patrol lub jego stanowisko z CKM’em czy też snajpera pod ogniem osłaniającym drugiej drużyny [więcej w Rozdziale 3].
      Po takiej „akcji” – liczy się ludzi, amunicję oraz sprawdza ich zdrowie – ew. opatruje rannego.
      Dobrze dla takiego patrolu jest, gdy może liczyć na pomoc/wsparcie wysyłaną z bazy.
   3. PLUTON
      Najważniejsze – bez gońca trudno będzie sprawnie przekazywać rozkazy dowódcy patrolu do dowódców drużyn.
      Jak widać po składzie osobowym, żadna z drużyn plutonu nie ma pełnego stanu etatowego znanego nam z patrolu dwu-drużynowego. Ma to ten plus, że przypadku poniesionych strat w ludziach, można rozwiązać trzecią drużynę, a ludzi z niej rozmieścić w pozostałych dwóch drużynach – tworząc tym samym dwie, ośmio-osobowe [lub więcej], silne drużyny, zdolne do kontynuowania patrolu.
      • 1 drużyna – ważne jest, aby miała najlepszego dowódcę, oraz zwiadowcę – oraz dobrze zgranych żołnierzy. Jako że są na szpicy, jest większe prawdopodobieństwo, że to oni pierwsi nawiążą kontakt z wrogiem oraz otworzą ogień – ważne jest więc, aby nie brakowało im amunicji, szczególnie gunnerom.
      • Jeśli potrzeba ludzi „do dodatkowych zadań” – jak np. gońcy – zawsze bierze się ludzi z 3 drużyny – jest to najbezpieczniejsze dla plutonu – za to najtragiczniejsze dla samej 3 drużyny [przypomina mi się tutaj zdarzenie z manewrów, gdzie z mojej 3 drużyny ubył najpierw Rifleman – został gońcem – a potem Scout, który się połamał – zostało nas czworo. Jeden Gunner został zwiadowcą – pomimo, że nie miał doświadczenia. Nasz dowódca nie mógł zostać zwiadowcą – jest to niedopuszczalne, aby był tak „odsłonięty”. – przyp. autorka.]
      • Ważne jest, aby każda drużyna miała dwóch gunner’ów [LSW] – jako iż ma to istotny wpływ podczas organizowania zasadzki. Jeśli każda drużyna liczy sobie mniej ludzi, niż powinna – trzeba zrezygnować z riflemana na rzecz gunnera.
      • Pluton jest idealny do tworzenia baz lub zasadzek. W przypadku bazy, jest w stanie wysyłać swoje małe, dwu-sobowe patrole, w celu wyjścia na przód i sprawdzenia, czy wystawiona czujka „wciąż żyje” oraz obejścia terenu.
   4. DWA PLUTONY
      Patrol w „dwa plutony” nie jest już do końca patrolem, ponieważ tłum – jakim jest prawie 40 ludzi – trudno nie zauważyć, tym bardziej, że oba plutony posuwające się w formacji Arrowhead lub File, mogą się „rozciągnąć” nawet na 200-300 metrów!Dowódcy plutonów oraz dowódca całego patrolu ustalają, jaką drogą podąży 1 pluton, oraz 2 pluton. Zazwyczaj 1 pluton szuka odpowiedniego miejsca na założenie bazy, natomiast 2 pluton sprawdza „tyły”, po czym dołącza do 1 plutonu, który już założył bazę [więcej w Rozdziale 5].
      Celem połączenia dwóch plutonów, jest założenie silnie bronionej oraz bardzo „bezpiecznej” bazy, która będzie miała możliwość wystawiania swoich czujek, wysyłania patroli „zaczepnych” oraz zwykłych – dwu i jedno drużynowych na zwiad oraz neutralizowanie wrogich patroli.
      Baza założona przez dwa plutony jest w stanie „zmieniać ludzi” – którzy mogą odpocząć, zjeść, przespać się i – jeśli tak się zdarzy – pozostać w niej w charakterze „niezdolny do walki” – baza oraz wysyłane patrole nie ucierpią na tym, ponieważ wciąż mają świeże siły.
      Tworzy się też małe centrum dowodzenia – powracające patrole oraz zmieniane czujki meldują, co zaobserwowali i/lub jaki był wynik starcia z wrogiem.
4. Dowodzenie
   Patrol nie może się składać bez NCO w swoim składzie. Jeśli zdarzy się, że po prostu nie ma NCO wśród żołnierzy – wybiera się na dowódcę najbardziej doświadczonego żołnierza [najlepiej takiego, który szykuje się na promocję na NCO].
   1IC [First In Command] dowodzi nie tylko Charlie Fire Team – ale także całym patrolem.
   2IC [Second In Command] dowodzi Delta Fire Team oraz jest zastępcą dowódcy patrolu.
   Czasami jest tak, że wraz z patrolem wyrusza jakiś starszy stopniem NCO. Wtedy 1IC musi się spytać, czy nasz „gość” chce zostać dowódcą patrolu. Jeśli odmawia – umieszcza się go jako riflemana, bezpiecznie w Delta Fire Team oraz informuje żołnierzy, że w razie śmierci 1IC oraz 2IC, dowództwo przejmuje „gość”.
   Jeśli na patrol wyrusza więcej NCO, niż jest przewidziane – koniecznie, przed wyruszeniem musi być wyjaśniona hierarchia dowodzenia. Załóżmy, że w 8 osobowym patrolu mamy 1 Sergeant, 2 Corporal oraz 1 Lance Corporal.
   • W tym przypadku Sergeant zostaje dowódcą patrolu oraz Charlie Fire Team.
   • Jeden z Corporal zostaje zastępcą dowódcy patrolu oraz jego drużyny.
   • Drugi Corporal jest dowódcą Delta Fire Team.
   • Lance Corporal jest zastępcą dowódcy Delta Fire Team.

   Jeśli złoży się tak nieszczęśliwie, że na patrol idą sami NCO – musi koniecznie być ustalona hierarchia w dowodzeniu – aby w przypadku straty 1IC oraz 2IC nie zaczęły się zażarte kłótnie o dowodzenie!

5. Co z sobą zabrać na patrol?
   Przede wszystkim dowódca mówi, co obowiązkowo z sobą zabrać na patrol. Dowódca musi zadbać o to, aby jego żołnierze nie poszli w największy upał w bawełnianym t-shirt’cie, na to koszulę i jeszcze Combat Jacket! (wtedy najlepiej wydać polecenie, aby żołnierz miał na sobie tylko koszulkę oraz Combat Jacket).
   W ciepłe dni nie zaszkodzi zabrać z sobą dwóch manierek czystej wody – nie tylko do picia, ale także do opłukiwania ran, twarzy, dłoni etc. Dobrym pomysłem jest również wysmarowanie olejkiem karku, szyi, twarzy i rąk – aby nas nie popaliło od promieni słonecznych.
   Niektórzy bardziej doświadczeni w sztuce patrolowania mają inne wymagania więc potrafią zabrać z sobą nakolanniki, arafatki, gogle, rękawiczki, siatki maskujące [często w roli „szalików”].
   Przydatny jest także zasobnik w roli „chlebaka” – aby móc wpakować tam latarkę kątową, rację żywnościową, notatnik, przybory do pisania, mapę, pierwszą pomoc, chusteczki higieniczne, camo stick, poncho oraz wszystko to, co jest „opcjonalne” i bez czego ruszyć raczej by się nie chciało.
   Na nocny patrol, w którym przewiduje się zakładanie „bazy” obowiązkowo zabiera się karimatę oraz śpiwór. Przydatna jest też latarka [kątowa] z wymiennymi filtrami.
6. Przed wyruszeniem
   Przed wyruszeniem dowódca patrolu oraz jego zastępca musi:
   1. Policzyć swoich ludzi
   2. Upewnić się, że każdy z żołnierzy na pewno wie:
      • jaką ma powierzoną funkcję w patrolu
      • do której drużyny należy
      • kto jest jego dowódcą i zastępcą
      • jak długi patrol będzie [czas]
      • w co jest ubrany i uzbrojony wróg
      • gdzie się go spodziewać [wroga]
      • jakie zadanie ma do wykonania patrol
      • gdzie się wycofywać, w razie rozbicia patrolu przez wroga
      • w jakiej formacji patrol będzie się poruszał
      • czy każdy z żołnierzy ma jakąś czapkę/kapelusz na głowie
      • czy coś nie stuka, puka, klika, brzęczy zdradziecko z oporządzenia podczas każdego kroku.
      • każdy ma manierkę [ew. butelkę czy camelback’a] pełną wody.
   3. Jeśli w patrolu ma się zielonego – dać go pod czyjąś „opiekę” bardziej doświadczonego
      [i odpowiedzialnego – najlepiej kogoś, kto się szykuje na awans na podoficera].
   4. Nikt z żołnierzy nie jest przypadkiem ubrany w coś „kolorowego” – szczególnie wystrzegać się jaskrawych barw jak żółty, pomarańczowy oraz czerwony. Żadnych srebrnych odznak na beretach, „wywalonych” na wierzch nieśmiertelników czy podpinanych pacyfek. Nie ma mowy żadnej biżuterii typu pierścienie, sygnety, kolczyki. Odpadają też klamry pasków do spodni [od tych cywilnych, młodzieżowych].
   5. Każdy z żołnierzy ma zamaskowaną twarz [za pomocą camo stick, arafatek lub kominiarek] – jest to szczególnie ważne, gdy na patrol wyrusza się wieczorem lub w nocy – nic tak w nocy nie widać jak… bladej twarzy.
   6. Aby żadne insygnia oraz stopnie wojskowe nie były „na widoku”. Szczególnie trzeba zadbać o to drugie.

Jeśli na patrol rusza się w sile plutonu – wtedy każdy dowódca drużyny musi zadbać o wymienione wyżej podstawowe czynności – na koniec sprawdza jeszcze dowódca plutonu.
Po tym pada komenda „Preparing to patrol!” i wszyscy ustawia się w formacje wyjściowe.

Rozdział 2. PODEJMOWANIE PATROLU

1. Zasady obowiązujące czujkę oraz patrol.
   1. 1. Czujka musi wiedzieć kiedy i skąd przyjdzie patrol.
      2. Patrol oraz czujka muszą znać hasło
      3. Hasło – zawołanie oraz odzew muszą składać się dwóch członów np.

   Czujka: Alfa Bravo!
   Dowódca patrolu: Charlie Delta!

2. Co robić, czego nie.
   1. Czujką nie może być Gunner – ponieważ baza musiałaby ponieść ryzyko osłabienia [siły ognia] jednego z boków „trójkątu”.
   2. Czujką nie może być ktoś przesadnie nerwowy czy też strachliwy – głupio byłoby, aby „skosił” swój nadchodzący patrol.
   3. Czujką nie może być ktoś duży jak góra – żeby nie okazało się, iż jest np. większy niż osłaniający go głaz, albo też jedyną, charakterystyczną wypukłością na horyzoncie.
   4. Nigdy nie obsadzajmy jako czujki kogoś śmiertelnie zmęczonego – żeby nam nie zasnął w najbardziej nieodpowiednim momencie.
   5. Patrol nie może biec jak szalony w kierunku czujki, który może ich potraktować jako wroga i zneutralizować.
   6. Patrol nie może zachowywać się głośno ani wykonywać dziwnych ruchów [typu marsz w podskokach, przepychanki między żołnierzami, podkładanie nóg etc.].
   7. Podczas „podejmowania” przez czujkę [po rozpoznaniu żołnierza i komendzie „Advance!”], żołnierz nie trzyma w dłoniach broni! Ręce lekko rozkłada na boki, a dłonie ma otwarte [czujka ma wtedy pewność, że mimo wszystko żołnierz nie spróbuje go zlikwidować w jakikolwiek sposób]. W tym samym czasie, jeden żołnierz z patrolu osłania swojego kolegę.
3. Zasady obowiązujące patrol podczas „podejmowania”.
   1. Scout, po usłyszeniu polecenia „HOLD!” [i zobaczeniu czujki], daje polecenie [znakami niewerbalnymi] reszcie plutonu, aby przyklęknął. Po chwili patrol leży na ziemi, każdy z żołnierzy blisko siebie.
   2. Scout kryje z przodu, każdy z żołnierzu – na przemian – lewą i prawą stronę – natomiast ostatni żołnierz kryje tyły.
   3. Gdy czujka krzyknie „Advance to be recognize!” dowódca patrolu podnosi się i powoli zaczyna się zbliżać w kierunku czujki. W tym czasie Scout go osłania.
   4. Gdy czujka krzyczy ponownie „HOLD!” – dowódca zatrzymuje się, i przyklęka. Wtedy musi odpowiedzieć hasłem. Dopiero, gdy czujka powie „Advance!”, dowódca może do niego podejść – nigdy wcześniej!
   5. Dowódca się nie obija, lecz pomaga w podejmowaniu patrolu przez czujkę.
   6. Czujka krzyczy ponownie „Advance two!”. Podnosi się Scout i rusza w stronę czujki z którym siedzi dowódca.
   7. Czujka krzyczy „HOLD!” – żołnierz przyklęka. Czujka pyta się dowódcy, czy rozpoznaje swojego żołnierza. Jeśli tak – żołnierz może dołączyć.
   8. Taka sama procedura [jak w przypadku Scouta] obowiązuje resztę patrolu.
   9. Gdy już cały patrol został „podjęty” – organizuje on sobie obok czujki tymczasową, małą bazę. 1IC oraz 2IC mogą ew. omówić, co robią dalej i informują swoich ludzi.
   10. Patrol powraca do bazy [baza nie strzela, ani ich nie zatrzymuje, ani nie sprawdza – obstawa bazy dobrze widzi, czy patrol był podejmowany przez czujkę i sprawdzany].
4. Zasady obowiązujące czujkę podczas „podejmowania” patrolu.
   1. Czujka nie może krzyknąć zbyt wcześnie „HOLD!” – ponieważ patrol [bez różnicy, czy wrogi, czy swój], może potraktować czujkę jako wroga i przystąpić do ostrzelania, a następnie oflankowania czujki, co najzwyczajniej w świecie skończy się śmiercią czujki.
   2. Czujka powinien krzyknąć „HOLD!” gdy patrol jest w odległości m/w 20 metrów [teren otwarty] lub mniejszej [jeśli jest to teren zalesiony]. Wtedy powinien poczekać, aż patrol się zatrzyma i zabezpieczy własną pozycję.
   3. Czujka musi mieć wyczucie, kiedy krzyknąć „HOLD” – jeśli zrobi to zbyt wcześnie [np. będzie zbyt duża odległość między czujką a patrolem, lub nie patrol nie będzie widział czujki], patrol może zacząć strzelać do czujki – traktując ją jako wroga.
   4. Wtedy czujka krzyczy „Advance to be recognize!”. Wstaje wtedy dowódca patrolu i zaczyna się zbliżać. W połowie drogi, między obecnie zajmowaną pozycją patrolu a czujką, czujka krzyczy ponownie „HOLD!”. Zatrzymany żołnierz musi wtedy przyklęknąć i czekać na hasło. Jeśli hasło się zgadza, czujka woła „Advance!” i w tym momencie nie interesuje się zbytnio rozpoznanym żołnierzem, lecz skupia na reszcie patrolu.
   5. Gdy dowódca patrolu jest już obok czujki, musi mu pomóc w podejmowaniu reszty żołnierzy.
   6. Czujka woła „Advance two!”. Podnosi się drugi żołnierz i ponownie zatrzymany przez czujkę [„HOLD!”], przyklęka. Czujka pyta się bezpośrednio dowódcy „Do you recognize him?”. Dowódca zatwierdza rozpoznanie. Wtedy czujka woła już do czekającego żołnierza „Advance!”.
   7. Żołnierz, po dołączeniu do dowódcy nie dłubie w nosie z nudów, lecz zabezpiecza tyły czujki. Nie oddala się też od dowódcy.
   8. Taka sama procedura obowiązuje pozostałą część patrolu
   9. Czujka „traci” zainteresowanie tuż po podjęciu patrolu – musi dalej obserwować, czy jakiś inny patrol/wróg się nie zbliża.
5. Obowiązki w szyku.
   • • zachowuje odległości i pozycję względem innych strzelców
     • dozoruje swój sektor obserwacji/prowadzenia ognia
     • utrzymuje łączność wzrokową z dowódcą sekcji/drużyny
     • przekazuje w szyku komendy dowódcy sekcji/drużyny
     • utrzymuje dyscyplinę dźwiękową i świetlną