1. zasadzka

Zasadzka jest jednym z najstarszych i zarazem najskuteczniejszych rodzajów bojowych. Polega na zaskakującym, ataku maksymalnej siły ogniowej na przeciwnika będącego w ruchu , lub na którym zostało wymuszone zatrzymanie.

• Zasadzki ze względu na kształt mogą być:
  • jednostronne
  • dwustronne
  • w kształcie worka
  • w kształcie litery ,,L”

Zasadzki ze względu na sposób wykonania:

• ogniowa
• inżynieryjna
• cicha

Sam przebieg zasadzki polega na odpowiednim rozlokowaniu sił w terenie,
Ustaleniu sygnałów do wykonywania poszczególnych faz działania , wyczekiwaniu na przeciwnika , zniszczeniu jego sił i zorganizowanym wycofaniu do punktu zbiórki.
W zależności od celu jaki dowódca postawi przed grupą na zasadzce , różna może być organizacja sił wykonujących zasadzkę.
Zasadzka może być wykonywana w celu:
zniszczenia sił przeciwnika (zadaniu mu maksymalnych strat)
zdobycia jeńca
zdobycia dokumentów , nowych wzorów uzbrojenia , lub innych wiadomości

2. istota obrony

Obrona jest podstawowym, zamierzonym lub wymuszonym, rodzajem walki polegającym na udaremnieniu lub odparciu uderzeń wojsk przeciwnika, zadania mu maksymalnych strat, utrzymaniu zajmowanego rejonu (punktu oporu) oraz stworzeniu warunków do działań zaczepnych.
Istotą obrony jest bezpośrednie fizyczne, w tym głównie ogniowe, oddziaływanie na przeciwnika, zorganizowane w oparciu o teren i znajdujące się na nim obiekty – zsynchronizowane w czasie z oddziaływaniem sąsiadów oraz sił i środków przełożonego wspierających walkę obronną pododdziału.
Pomimo przeobrażeń pola walki cel obronny zasadniczo nie zmienia się. Współczesne koncepcje, plany prowadzenia natarcia ukierunkowane są przede wszystkim na szybkie (z marszu) przekraczanie kolejnych linii obronnych, rozbijanie ugrupowań obronnych od wewnątrz, szybkie pokonywanie rejonów przygotowanych do obrony. Realizacja tych koncepcji i planów możliwa jest dzięki uderzeniom powietrzno-lądowym wspieranym poprzez nabierającą coraz większego znaczenia walkę elektroniczną. Taki charakter działań zaczepnych przeciwnika wymusza z kolei charakter działań obronnych, który będzie miał wymiar walki lądowo-powietrznej.
Obrona manewrowa jest oparta na ruchliwości wojsk i ich aktywności oraz na obronie obiektów i rejonów kluczowych, których utrzymanie umożliwi skierowanie ruchu wojsk przeciwnika w pożądanym dla obrońcy kierunku.

3. ubezpieczenia marszowe podczas zasadzki naziemnej

W celu zapewnienia sprawnego wejścia do walki maszerujących pododdziałów w wypadku nieoczekiwanego zetknięcia się z przeciwnikiem organizuje się ubezpieczenia marszowe.
Ubezpieczenia takie dzieli się na:
ubezpieczenie czołowe (awangarda, szpica czołowa)
ubezpieczenie boczne (szpice boczne)
ubezpieczenie tylne ( ariergardy, szpice tylne)
W zależności od kierunku przemieszczenia, w stosunku do linii styczności wojsk, marsze mogą być:
dofrontowe; – dofrontowe; – rokadowe;

W marszu dofrontowym podczas zasadzki najistotniejszą rolę będą spełniać ubezpieczenia czołowe (awangardy, szpice czołowe, patrole czołowe).
Awangardy i szpice czołowe rozbijają drobne grupy przeciwnika blokującego ruch kolumn po drogach.
W marszu odfrontowym czołową rolę podczas zasadzki spełniają ubezpieczenia tylne (ariergardy, szpice tylne). Siła i skład ubezpieczeń tylnych zapewnia ochronę maszerujących wojsk przed nacierającym przeciwnikiem.
W marszu rokadowym szczególne znaczenie mają ubezpieczenia boczne (szpica lub patrol boczny) wysyłane przez awangardę lub z kolumn sił głównych.
Maszerując okresowo po drodze równoległej do drogi głównej zapewniając bezpieczeństwo i odpierają ewentualny atak z zasadzki w odległości zapewniającej bezpieczeństwo maszerującym wojskom i daje możliwość wsparcia ubezpieczeń przez środki znajdujące się w kolumnie sił głównych.
Pododdział podczas zasadzki wychodzi z takiego rejonu do przodu. W przypadku zapalenia się sprzętu pododdział zatrzymuje się i gasi ogień. Po udzieleniu pierwszej pomocy medycznej rannym i poparzonym, kontynuuje marz.

4. zasady strzelania do celów powietrznych podczas zasadzki przeciwlotniczej

Niezależnie od danych z rozpoznania od przełożonego, pododdziały przeciwlotnicze prowadzą obserwację wzrokową przez obserwatorów na każdym pojeździe (wozie bojowym) w ruchu i na postoju.

Zwalczanie nieprzyjaciela powietrznego (samolotów, śmigłowców, desantów) z broni strzeleckiej i pokładowej organizuje się na zasadzie samoobrony przed atakiem z powietrza. Do walki z celami nisko lecącymi wyznacza się pododdziały piechoty i innych rodzajów wojsk oraz środki bojowe, które nie są bezpośrednio zaangażowane w walkę z nieprzyjacielem naziemnym.

• Strzelanie do celów powietrznych o dużej prędkości i zdolności manewrowania odznacza się pewnymi szczególnymi cechami:
  • strzelanie prowadzi się do obliczonych punktów przyszłego położenia celu. Pocisk skierowuje się do pewnego punktu w przestrzeni, w którym wg obliczeń powinno nastąpić spotkanie pocisku z celem (uwzględnia się wyprzedzenie liniowe). Punkt ten nazywa się punktem wyprzedzonym.
  • obliczając punkt wyprzedzony zakłada się, że w czasie lotu pocisku cel nie zmieni parametrów lotu. W związku z tym wielkość wyprzedzenia liniowego określa się mnożąc prędkość celu przez czas lotu pocisku. Wyprzedzenie jest to odległość, jaką przeleci samolot w czasie lotu pocisku. Wartość wyprzedzenia zależy od prędkości ,poruszania się celu powietrznego i czasu lotu pocisku (odległości strzelania);
  • ogień musi być otwarty na czas i prowadzony z maksymalnym natężeniem, ponieważ czas oddziaływania na cel powietrzny jest bardzo krótki.

Strzelanie z broni strzeleckiej prowadzi się do celów powietrznych, działających na małych wysokościach (do 500 m), a z broni pokładowej w granicach jej zasięgu.
W granicach skutecznej odległości strzelania ogień prowadzi się tylko do celów zbliżających się.

Wartość nastawy celownika brani strzeleckiej zależna jest od wielu czynników, w głównej zaś mierze od odległości strzelania.
Określa się ją w podziałkach celownika odpowiednio dla każdego rodzaju broni. Najskuteczniejszym ogniem do celów nisko lecących jest ogień ciągły prowadzony równocześnie przez pododdział na komendę jego dowódcy.
Podczas strzelania do celów powietrzny ogień prowadzi się nabojami z pociskami przeciwpancerno-zapalającymi i smugowymi, a w razie ich braku – zwykłymi. Dla ustawienia obserwacji wyników strzelania stosunek naboi przeciwpancerno-zapalających do pocisków smugowych powinien wynosić około 3:1

Do celów powietrznych można prowadzić ogień w postawie strzeleckiej: siedzącej, klęczącej, leżącej, stojącej.
W razie strzelania do celów powietrznych z samochodu lub wozu bojowego w ruchu jako podpórki wykorzystuje się ściany skrzyni samochodu, burty wozu bojowego lub dach kabiny kierowcy.

W zależności od rodzaju celu powietrznego oraz jego prędkości rozróżnia się strzelanie do:

• śmigłowców, samolotów bezpilotowych;
• samolotów odrzutowych;
• samolotów nurkujących na strzelającego;
• desantu spadochronowego.

Po uwzględnieniu wyprzedzenia linię celowania przesuwa się równomiernie przed sylwetkę samolotu do momentu oddania pierwszej serii. Z chwilą otwarcia ognia celowanie należy prowadzić za pomocą przyrządów celowniczych, a ogień korygować na podstawie obserwacji torów pocisków. Gdy cel minie przewidziany punkt wyprzedzony, należy zmienić punkt celowania. Tory pocisków powinny układać się nieco przed i powyżej celu.
Ogień otwiera się na komendę dowódcy i prowadzi seriami po 5-10 strzałów w serii. W momencie zbliżenia się śmigłowca (samolotu) do widocznych torów pocisków prowadzi się ogień ciągły.
Do otwarcia ognia dowódca podaje komendę: DO ŚMIGŁOWCA Z PRAWEJ (z lewej, z przodu) 5 SYLWETEK – OGNIA lub DO SAMOLOTU Z PRAWEJ (z lewej, z przodu) 5 STOPNI – OGNIA.
Do śmigłowców i samolotów bezpilotowych lecących z prędkością do 250 km/h, których kąt kursu wynosi zero lub jest bliski zera, strzela się z podniesionym ,ramieniem celownika. Na komendę dowódcy pododdziału podnosi się ramię celownika a ustawia je pionowo. Celuje się według ogólnych zasad w przednią część kadłuba samolotu lub śmigłowca.
W celu otwarcia ognia dowódca pododdziału daje komendę: DO ŚMIGŁOWCA, CELOWNIK PODNIEŚĆ – OGNIA.
Do śmigłowców i samolotów bezpilotowych lecących z prędkością większą niż 250 km/h, których kąt kursu wynosi zero lub jest bliski zera, prowadzi się ogień zaporowy. W zależności od odległości wykrycia celu wykonuje się p i o n o w ą lub p o c h y ł ą zaporę ogniową. Jeżeli odległości wykrycia celu jest większa niż 1500 m wykonuje się zaporę pochyłą, a jeżeli mniejsza – pionową.

Strzelanie z broni strzeleckiej do samolotów odrzutowych

Prędkość samolotów odrzutowych jest zbyt duża, aby stosować wyżej podane sposoby.
Dlatego strzelanie do samolotów odrzutowych prowadzi się ogniem zaporowym. Ten sposób strzelania polega na postawieniu przez pododdział zapory ogniowej na przypuszczalnym kursie samolotu.
Zapory ogniowe wykonuje jednocześnie całym pododdziałem. Najskuteczniejsze jest strzelanie do celu, którego wysokość nie przekracza 400 m.
Zaporę pochyloną wykonuje się w przypadku, gdy odległość wykrytego celu wynosi powyżej 2000 m a kurs samolotu przechodzi ponad pododdziałem. Żołnierze ustawiają się, wówczas broń pod kątem 450 do poziomu i prowadzą ogień ciągły w kierunku samolotu. W celu wykonania zapory dowódca pododdziału podaje komendę: DO SAMOLOTU, POCHYŁA – OGNIA. Komendę ognia podaje się w momencie, gdy cel znajduje się w odległości 1000 m.
Zaporę pionową wykonuje się gdy samolot zostanie wykryty w odległości mniejszej niż 2000 m, a kurs celu przechodzi nad ugrupowaniem pododdziału. w celu wykonania zapory pionowej dowódca pododdziału podaje komendę : DO SAMOLOTU – PIONOWA – OGNIA. Komendę ognia podaje się najpóźniej w momencie, gdy odległość do samolotu wynosi około 700 m.
Samolot, którego kurs przechodzi w pewnej odległości nad ugrupowaniem pododdziału, zwalcza się przez postawienie prostopadłej zapory ogniowej na jego drodze. postawienie zapory prostopadłej polega na prowadzeniu ognia do punktu na kursie celu określonego przez obrót broni o około 600 w kierunku lotu samolotu.
Po wskazaniu celu przez dowódcę żołnierze celują do samolotu, a na komendę : OGNIA szybko przesuwają punkt celowania przed cel o około 600 i prowadzą ogień.
W celu wykonania zapory prostopadłej podaje się komendę : DO SAMOLOTU, PROSTOPADŁA – OGNIA. Ogień prowadzi się maksymalnym natężeniem. Czas wykonania zapory 4-5 s.

Strzelanie z broni strzeleckiej do samolotów nurkujących na strzelającego.

Samoloty atakujące pododdział z lotu nurkowego zwalcza się ogniem zaporowym na komendę dowódcy pododdziału. Strzelanie prowadzi się strzelając w przednią część kadłuba samolotu. Ogień otwiera się w momencie wejścia samolotu w lot nurkowy (na odległość maksymalnego zasięgu broni) i prowadzi z maksymalnym natężeniem przez cały czas nurkowania, według celownika nastawionego uprzednio do strzelania do celów powietrznych.
w celu otwarcia ognia dowódca pododdziału podaje komendę : DO NURKUJĄCEGO – OGNIA.

Strzelanie z broni strzeleckiej do desantów spadochronowych

Strzelanie do desantów spadochronowych prowadzi się z nastawą celownika 3.

Do otwarcia ognia podaje się komendę: DO SPADOCHRONIARZY – OGNIA.
Punkt celowania określany jako środek (pas główny) spadochroniarza przesuwa się wzdłuż kierunku jego opadania.
Wielkości wyprzedzeń (w kierunku opadania spadochroniarza) podane są w instrukcjach strzelania odpowiednich broni.
Wielkość wyprzedzenia dla wszystkich rodzajów broni piechoty można w praktyce przyjąć następującą:

• podczas strzelania na odległość do 200 m – 0,5 sylwetki na każde 100 m strzelania;
• podczas strzelania na odległość ponad 200 m – jedną sylwetkę na każde 100 m strzelania.