Przeszkody w terenie mogą być naturalne albo sztuczne. Przeszkody sztuczne to zasieki, pola minowe lub inne przeszkody stawiane przez opozycję. Przeszkody naturalne to rzeki, przepaście, drogi lub otwarta przestrzeń nie oferująca możliwości maskowania.

Pokonywanie przeszkód terenowych
Małe przeszkody terenowe

Małe przeszkody są pokonywane z marszu na zasadzie standardowych procedur. Sekwencja pokonywania małej przeszkody terenowej jest następująca:

1. Skaut zatrzymuje patrol.
2. Skaut wzywa dowódcę do swojej pozycji skąd może on ocenić rozmiar przeszkody.
3. Dowódca określa przeszkodę jako „mała” lub “dużą”.
4. Dowódca przekazuje odpowiedni znak patrolowy.
5. Patrol rozpoczyna standardową procedurę pokonywania małych przeszkód.

Wraz z nabyciem doświadczenia i zaufania pomiędzy skautem a dowódcą, skaut będzie w stanie sam ocenić że napotkana przeszkoda zalicza się do małych i bez zatrzymań rozpocząć pokonywanie przeszkody. Podczas pokonywania małych przeszkód z marszu, patrol nie zatrzymuje się.

Pokonywanie dużych przeszkód terenowych jest skomplikowanym procesem który powinien być trenowany jako podstawowy element sztuki patrolowania.

1. Pierwszy skaut zauważa przeszkodę na linii marszu drużyny.

2. Skaut wzywa dowódcę do swojej pozycji skąd może on ocenić rozmiar i typ przeszkody. Dowódca określa przeszkodę jako małą lub durzą i podejmuje odpowiednią akcję. W tym przypadku dowódca przekazuje sygnał patrolowy „duża przeszkoda” Informuje to resztę oddziału że mają się przygotować do pokonania przeszkody.

3. Skauci dochodzą do brzegu przeszkody. Grupa maszynowa osłania lewą część przeszkody, grupa szturmowa osłania prawą część. LKMy są ustawione w taki sposób aby osłaniać maksymalnie dużą cześć przeszkody. Reszta grupy ubezpiecza tyły. Dowódca jest w centrum formacji i kontroluję pracę skautów. Skauci osłaniając się wzajemnie gąsienicą przechodzą na drugą stronę przeszkody. Reszta grupy jest przygotowana do osłaniania skautów. Jeżeli w tym momencie nastąpi kontakt – skauci odrywają się do reszty patrolu. Nie można w przypadku kontaktu kontynuować pokonywania przeszkody. Należy wycofać się w kierunku z którego nadszedł patrol.

4. Skauci osłaniając się wzajemnie oczyszczają drugi brzeg przeszkody na jeden dystans wizualny. Oczyszczony obszar musi być wystarczająco duży aby pomieścić cała formację patrolową. Wracają do punktu przejścia i sygnalizują dowódcy „OK”

5. Dowódca daje sygnał grupom do przejścia na druga stronę. Grupy osłaniają się wzajemnie przechodząc przez przeszkodę. Przeszkoda może być pokonywana tylko przez jedną grupę na raz. Po przejściu na drugą stronę przeszkody, grupy osłaniają się w pozycji lustrzanego odbicia – nadal osłaniają przeszkodę tylko że z drugiej jej strony. Po przejściu pierwszej grupy, na drugą stronę przechodzi dowódca. W przypadku kontaktu, sekcja cofa się na tą stronę przeszkody gdzie znajduje się najwięcej żołnierzy – największa siła ognia. Dowódca zawsze przemieszcza się z największą częścią oddziału. Po drugiej stronie pozostaje jego zastępca – w ten sposób obydwa elementy nie są pozbawione elementu dowodzenia.

6. Po przejściu na druga stronę całej formacji, patrol jest kontynuowany na oryginalnym azymucie marszu.

Podsumowanie

Przeszkoda terenowa może mieć dowolną postać. Wszystko co spowoduje zwolnienie, rozproszenie patrolu lub narazi go na obserwacje – ostrzał lub inne niebezpieczeństwo. Dowódca patrolu klasyfikuje przeszkodę. W praktyce skauci sami rozpoznają małe przeszkody terenowe i pokonują je według ustalonego schematu. Pokonywanie dużych przeszkód jest bardziej skomplikowane – podstawą jest bezpieczeństwo patrolu. W praktyce większość dużych przeszkód stanowią drogi lub inne otwarte przestrzenie. Oferują one przeciwnikowi naturalna linię ogniową. Wychodząc w tą przestrzeń, członkowie patrolu narażają się na możliwość ostrzału. Dlatego należy osłaniać się wzajemnie pokonując duże przeszkody. Sekcja osłania się grupami, a żołnierze osłaniają się w parach. Dowódca musi stale znać odpowiedź na proste pytanie: “Jeżeli teraz nastąpi kontakt – co zrobię?”

OD SAMEGO CZYTANIA TYCH TECHNIK SIĘ NIE NAUCZYSZ !
DOTYCZY TO WSZYSTKICH TECHNIK I TAKTYK OPISYWANYCH W DZIALE SZKOLENIOWYM. !

Samo przeczytanie nie wystarczy, co więcej daje złudne poczucie bezpieczeństwa i może być tragiczne w skutkach jeżeli coś się stanie. Zanim zaczniesz samodzielnie działać koniecznie trzeba przećwiczyć używanie tych technik. W czasie działań liczy się każda sekunda, a twoja reakcja musi być błyskawiczna.
Nie będzie czasu na zastanawianie się….”hmm co Oni tam w tym dziale szkoleniowym pisali ???”
Zawodowi Operatorzy oraz zawodowi żołnierze bezustannie ćwiczą mimo iż znają schematy działań i różnorodne techniki.. i są zawodowcami..
– więc strzelcy nie powinni się uważać za kogoś lepszego – kto poznał je wszystkie bo poczytał o nich a i być może raz je poćwiczył..