PRZEZNACZENIE I CEL BUDOWY

Służy to do: ułatwienia prowadzenia ognia, obserwacji, kierowania walką, skrytej komunikacji i ochrony wojsk oraz bojowego sprzętu technicznego przed środkami rażenia nieprzyjaciela.

BUDOWA OKOPÓW STRZELECKICH

Pojedynczy okop strzelecki do strzelania w postawie leżącej
wykonuje się w postaci wykopu o szerokości 60 cm, długości 170 cm i głębokości 30 cm. Czas budowy takiego okopu wynosi od 25-35 min .
Okop do strzelania w postawie leżącej zabezpiecza żołnierza przed działaniem ognia z broni ręcznej i maszynowej oraz przed odłamkami rozrywających się obok pocisków.
Po wykonaniu okopu do strzelania w postawie leżącej jeżeli warunki bojowe pozwalają , żołnierz nie czekając na rozkaz d-cy przystępuje do pogłębiania okopu do strzelania w postawie klęczącej a następnie w postawie stojącej .
Czas budowy tych okopów od rozpoczęcia prac wynosi do strzelania w postawie klęczącej od 50 min do 1 godz. i 45 min a do strzelania w postawie stojącej od 1 godz. 15 min do 2 godz

WYKONANIE okopu strzeleckiego do strzelania w postawie leżącej

Żołnierz po wybraniu miejsca na stanowisko ogniowe, przystępuje do budowy okopu. Leżąc na wybranym miejscu odkłada karabinek z prawej strony w odległości wyprostowanej ręki, wylotem lufy w kierunku nieprzyjaciela, wyciąga łopatkę z pokrowca, obejmuje ją oburącz i uderzeniami na siebie podcina darninę lub ubija warstwę gruntu, oznaczając jednocześnie z przodu i z boku zarysy wgłębienia. Następnie odwracając łopatkę uderzeniami od siebie zdejmuje darninę lub odsuwa do przodu górną warstwę gruntu i przystępuje do kopania wgłębienia okopu, gdy przednia część okopu będzie miała wymaganą głębokość, żołnierz przesuwa się do tyłu i kontynuuje pracę w tylnej części okopu. Z wykopanej ziemi usypuje się przedpiersie i nasypy boczne. Pomiędzy nasypem przedpiersia i krawędziom wgłębienia pozostawia się przestrzeń szerokości co najmniej 20 cm. Na tzw. podłokietnik. Po wykonaniu wgłębienia wykonuje się przedpiersie i maskuje materiałami podręcznymi odpowiednimi do tła terenu. Podczas budowy terenu żołnierz powinien trzymać głowę możliwie jak najbliżej ziemi, nie przerywając jednak obserwowania przedpola.

Wykorzystanie przedmiotów terenowych przydatnych przy budowaniu i maskowaniu okopów strzeleckich, służy to do ułatwienia żołnierzowi wykonania stanowiska i pomyślnego wykonania zadania bojowego.

Prawidłowe i umiejętne wykorzystanie terenu i przedmiotów terenowych w walce przez żołnierza w dużym stopniu wpływa na pomyślne wykonanie zadania bojowego. Każdy żołnierz powinien umieć przystosować na stanowiska strzeleckie takie przedmioty terenowe jak rowy, nasypy, wykopy, mury, płoty, budynki, leje po wybuchach bomb i pocisków itp. Nie wolno jednak wybierać w tym celu pojedynczych przedmiotów terenowych, wyróżniających się w terenie i dobrze obserwowanych przez nieprzyjaciela. Latem w terenie pokrytym trawą nasypane skarpy ze świeżego gruntu maskuje się darniną.
Doły strzeleckie kopią strzelcy zarówno w natarciu jak i w obronie.
W natarciu strzelcy kopią doły strzeleckie (wnęki) na podstawie wyjściowej do natarcia, na każdej linii ogniowej i przy umocnieniu się na zajętym terenie.
W obronie doły strzeleckie zazwyczaj kopie się odrazu o pełnym profilu. Każda drużyna kopie doły strzeleckie początkowo na stanowiskach głównych, potem na zapasowych, po czym łączy doły, tworząc rów strzelecki dla drużyny (rys. 16).
– Pojedyncze doły strzeleckie, stanowiska dla RKM i CKM, dla rusznic ppanc. kopie każdy strzelec samodzielnie przy pomocy łopatki piechoty.
Miejsca dla dołów strzeleckich wybiera się z uwzględnieniem dobrego pola widzenia i ostrzału wskazanych kierunków i dobrego maskowania. Sprawdzanie pola widzenia i ostrzału przeprowadza się w postawie leżącej, Uważając czy nic nie przeszkadza w prowadzeniu skutecznego ognia. Przedmioty przeszkadzające obserwacji i ostrzałowi (krzaki, wysoka trawa, nieduży pagórek) należy usunąć lub przenieść stanowisko na inne miejsce.
– Wnęk strzelecki jest to nieduże zagłębienie z przedpiersiem (rys. 21).

Rys. 21. Wnęk strzelecki (dla leżącego). Czas na wykopanie wnęku 8-12 minut.

Wnęk kopie się takich wymiarów, ażeby mógł w nim zmieścić się tułów i nogi strzelca. Głębokość wnęku i wysokość przedpiersią robi się o wymiarach żelaznej części łopatki piechoty (około 20 cm).
– Kopanie wnęku przeprowadza się w następujący sposób: leżąc na wybranym miejscu, strzelec powinien położyć karabin z prawej strony na odległość wyciągniętej ręki bagnetem w stronę nieprzyjaciela (rys. 22); odwróciwszy się na lewy bok wyciągnąć lewą ręką
łopatkę z pokrowca (rys. 23.), ująć trzonek, jak wskazano na rys. 24 i uderzeniami w stronę siebie, nie podnosząc łokcia i głowy, poprzecinać darń. Kiedy darń będzie pocięta, należy

Rys. 22. Pozycja strzelca przed rozpoczęciem kopania.

 

Rys. 23. Sposób wyjmowania łopatki z pokrowca.

ją zdjąć i przystąpić do kopania wnęku (rys. 25). Celem stworzenia podpórki dla karabina darń i ziemię początkowo wyrzucać do przodu, później do przodu i na boki.

Rys. 24. Sposób podcinania darni.

 

Rys. 25. Pozycja strzelca w czasie kopania.

W czasie pracy, dla lepszego oparcia, nogi cokolwiek rozłożyć a głowę trzymać możliwie najbliżej ziemi, nie przerywając obserwacji nieprzyjaciela (rys. 26). Kiedy w przedniej części wnęk będzie miał potrzebną głębokość (20 cm), strzelec powinien odczołgać się do tyłu i wykopać zagłębienie dla tułowia i nóg (rys. 27).

Rys. 26. Obserwacja nieprzyjaciela w czasie pracy.

Rys. 27. Kopanie wgłębienia dla tułowia i nóg.

Powstały przy budowie nasyp-przedpiersie należy maskować kawałkami darniny i trawą.
– Pojedynczy wnęk żołnierz pogłębia do wymiarów dołu strzeleckiego do strzelania

Rys. 28. Dół strzelecki dla klęczącego, Czas na wykopanie dołu łopatką piechoty 20 – 25 minut.

z postawy klęczącej (rys. 28), pracując początkowo w postawie leżącej, a potem siedzącej. Przy kopaniu należy ziemię wyrzucać do przodu i na boki, tworząc przedpiersie chroniące od czołowego i flankowego ognia nieprzyjaciela. Dla zabezpieczenia przedpiersia przed obsuwaniem się, budować podłokietnik. Przedpiersie od razu maskować, upodabniając je do tła terenu (trawą, gałęziami, ziemią orną itp.).
– Pojedyncze doły strzeleckie dla klęczącego strzelcy, nie czekając na rozkaz, pogłębiają do profilu dołu strzeleckiego dla stojącego (rys. 29). Taki dół strzelecki pozwala prowadzić okrężny ostrzał i chroni strzelca przed ogniem lotnictwa i przechodzącego przez dół czołga. Fizylierzy okopują się w ten sam sposób, co strzelcy.
W twardym gruncie, dla lepszego ukrycia się przed stromotorowym ogniem, w przedniej ścianie dołu kopie się niszę dla strzelca; w bocznej – schody do wyjścia strzelca w czasie skoku do szturmu. Przedpiersie gotowego dołu strzeleckiego, po skończeniu pracy, należy maskować podręcznym materiałem.
-. Dwaj strzelcy okopujący się obok siebie kopią podwójny dół strzelecki (rys. 30) i niszę dla dwóch.
– Doły strzeleckie strzelców wyborowych mogą być pojedyncze i podwójne. Celem dogodniejszego prowadzenia ognia i zachowania sił strzelców wyborowych doły strzeleckie dla nich urządzać z siedzeniem (rys. 31).

Rys. 29. Dół strzelecki dla stojącego. Czas na wykopanie dołu: łopatką piechoty bez niszy – 1 godzina, z niszą – 2 godziny

Rys. 30. Podwójny dół strzelecka dla stojącego, Czas na wykopanie dołu: łopatką piechoty bez niszy – 2 godziny, z niszą – 3 godziny i 45 minut.

Rys. 31. Dół strzelecki dla strzelca wyborowego. Czas na wykopanie dołu przez dwóch strzelców – 1 godz. 15 min.

Miejsca dla głównych i zapasowych dołów strzeleckich strzelcy wyborowi wybierają z uwzględnieniem łatwiejszego wykonania zadania bojowego, dobrego zamaskowania dołów i możliwości skrytego przechodzenia z jednego dołu do drugiego.
W obronie, przed rozpoczęciem kopania dołów strzeleckich, należy górną warstwę gruntu zdjąć z całej powierzchni dołu i przedpiersia i złożyć ją na boku, a po wykopaniu dołu

Rys. 32. Dół strzelecki dla stojącego budowany w obronie stałej. Czas na budowę dołu łopatką piechoty – 2 godz. 3 minut, materiał: żerdzie średn. 8 – 10 cm, długości 2 m – 10 sztuk.

strzeleckiego gruntem tym maskować przed-piersie. Cały dół strzelecki maskować siatką maskującą i innymi materiałami.
Schronisko przedpiersiowe w obronie buduje się z przykryciem z podręcznych materiałów: żerdzi, desek, chrustu, faszyny itp.
– Stanowisko ogniowe CKM składa się ze stołu dla CKM, przedpiersia, rowu dla ukrycia celowniczego i taśmowego. Stanowiska ogniowe CKM i RKM różnią się tylko wymiarami stołu dla karabina. Długość stołu dla CKM – 140 cm, dla RKM -100 cm.
– Przy okopywaniu się stanowiska ogniowe dla karabinów maszynowych kopie się początkowo dla leżącego, potem pogłębia się je dla klęczącego i dla stojącego.
Przy budowie stanowiska ogniowego karabina maszynowego celowniczy i taśmowy okopują się tak samo jak poszczególni strzelcy, przy czym wykopaną ziemię wyrzucają do przodu tak, aby stół dla karabina nie został zasypany. Stanowisko pogłębia się w zależności od warunków walki i czasu.
W twardym gruncie obsługa karabinów maszynowych kopie sobie nisze przedpiersiowe w przedniej lub w bocznej ścianie stanowiska. Wykończone stanowisko należy natychmiast maskować podręcznym materiałem.
Z chwilą ukończenia budowy stanowiska ziemią tą maskować przedpiersie. Stanowisko i karabin maszynowy maskować siatką maskującą i roślinnością. Niszę przedpiersiową lub schronisko dla obsługi buduje się z podręcznego materiału.