Wsie i miasteczka są to naturalne punkty oporu, które na­leży wykorzystać. Dają one zwykle dobrą pozycję, ukrytą przed przeciwnikiem, z naturalnymi osłonami i w części gotowymi stanowiskami, posiadają często naturalną przeszkodę w postaci rzeki, schrony w postaci piwnic, skryte podejścia, materiał dla sztucz­nych przeszkód (zasieki) i dla schronów, stanowiska obserwacyjne, kwatery dla wojska, wodę i t. d. Po za tym pozostawienie ich w ręku nieprzyjaciela dałoby mu poważne atuty.

Nie wymagając silnej obsady dla własnej obrony, nadają się wsie doskonale, jako punkty wyjścia dla przeciwnatarć. Jedynie położenie w kotlinie, słabe rozbudowanie, możność wzięcia ze wzgórz okolicznych wszystkich ważniejszych artylerii pod ostrzał, może pozwolić na ograniczenie się do wysunięcia przed wieś ubezpieczeń, cofając się z główną pozycją za wieś.

Fortyfikowanie wsi odbywa się w porządku następującym: należy zorganizować obronę zewnętrzną i wewnętrzną, podzielić wieś na rejony o wyraźnych granicach (ulice) i po-przydzielać je oddzielnym jednostkom (kompaniom) z rejonowymi rezerwami; zorganizować kilka linij (stref) obrony: równoległa ubezpieczeń przed wsią lub na jej skraju zależnie od tego, czy dostarcza dobrych stanowisk dla ostrzału czy też nie, pozostałe równoległe we wsi; możliwość silnego bombardowania może jednak nakazać wynieść równoległą gł. oporu przed wieś. Należy wykorzystać przeszkody naturalne wewnątrz wsi (rzeki) lub przynajmniej wolne dla ostrzału pasy (ulice), których brak można uzupełniać, bu­rząc niektóre domy. Pozycja taka nie ma dużego ostrzału (do 200 m.), natomiast jest niespodzianką dla przeciwnika, który na nią naciera nieprzygotowany.

 

 

 

(unikać należy kościołów, ratuszów i w ogóle budowli znacznych skazanych na wczesną zagładę).

Należy równocześnie rozwinąć sieć komunikacyjną robiąc przejścia 7 m. szerokości w płotach i parkanach domów, zagrodzić wyjścia w stronę nieprzyjaciela, na ulicach ustawić barykady, ostrzeliwane z sąsiednich domów; parkany, płoty i mury równoległe do frontu zachować jako przeszkody lub stanowiska, w prosto­padłych do frontu urządzić przejścia lub zburzyć je doszczętnie dla uzyskania łączności wzdłuż frontu, która najczęściej we wsi szwankuje. W razie możliwości silnego ognia artyleryjskiego należy przygotować odpowiednią ilość wytrzymałych schronów oraz komunikacje podziemne łącząc między sobą piwnice. Należy mieć na uwadze, że wśród zabudowań murowanych działanie ognia jest spotęgowane działaniem odłamków i gruzów. Dokonywując rozpoznania wsi dla ustalenia jej wartości obronnej, należy określić: położenie w terenie, obecność lub brak przeszkody na­turalnej, formę wsi, główny materiał budynków (obawa pożaru oraz działanie odłamków i gruzów w razie bombardowania), zapasy materiałów.

Najwygodniejszą formą jest koło lub kwadrat, które pozwa­lają skupiać obsadę oraz lepiej manewrować rezerwami, co ze względu na utrudnioną na ogół łączność we wsi jest warunkiem pierwszorzędnym.

O ile spotyka się wsie wydłużone, prostopadłe do frontu, wówczas jedyna z nich korzyść — to kwatery dla wojska; równo­ległą głównego oporu umieszczamy wówczas według wskazań terenu, jeśli zaś można, prowadzimy ją przez wieś (rys. 217).

O ile wieś jest równoległa do frontu, wówczas dla zwiększenia głębokości frontu wysuwamy równoległą ubezpieczeń przed wieś, równoległą posiłków za wieś, główną obronę koncentrując we wsi (rys. 218).

Za wsią należy zbudować pozycję, która, utrzymując pod ogniem wyjścia ze wsi, uniemożliwi w razie jej opuszczenia ko­rzystanie z niej nieprzyjacielowi.
Wydajność pracy przy burzeniu budynków:

• drewnianych: na 70 m. obwodu budynku i przy 5 g. pracy wyznacza się partię z 28 ludzi: 8 ludzi burzy, 20 uprząta gruzy; dla szop wszelkiego rodzaju 3 razy większa wydajność;
• kamiennych (piętrowych): przy 10 g. pracy wyznacza się 1 człowieka na 1 krok (70 cm.) obwodu budynku i połowę ogólnej liczby ludzi na uprzątanie gruzów.

Narzędzia: łomy, topory, łopaty, taczki.

Dla obsady wsi należy liczyć 1 żołnierza na 1 m. każdej linii obronnej. Oddział taki zdoła ufortyfikować wieś w 4 do 5 godzin.
Rysunek 219 daje przykład ufortyfikowania wsi przez pułk piechoty.

OD SAMEGO CZYTANIA TYCH TECHNIK SIĘ NIE NAUCZYSZ !
DOTYCZY TO WSZYSTKICH TECHNIK I TAKTYK OPISYWANYCH W DZIALE SZKOLENIOWYM. !

Samo przeczytanie nie wystarczy, co więcej daje złudne poczucie bezpieczeństwa i może być tragiczne w skutkach jeżeli coś się stanie. Zanim zaczniesz samodzielnie działać koniecznie trzeba przećwiczyć używanie tych technik. W czasie działań liczy się każda sekunda, a twoja reakcja musi być błyskawiczna.
Nie będzie czasu na zastanawianie się….”hmm co Oni tam w tym dziale szkoleniowym pisali ???”
Zawodowi Operatorzy oraz zawodowi żołnierze bezustannie ćwiczą mimo iż znają schematy działań i różnorodne techniki.. i są zawodowcami..
– więc strzelcy nie powinni się uważać za kogoś lepszego – kto poznał je wszystkie bo poczytał o nich a i być może raz je poćwiczył..