Trudno sobie wyobrazić jakiekolwiek działania sił specjalnych bez ich ścisłej współpracy ze służbami specjalnymi. W wielu krajach wywiad powołuje do życia wyspecjalizowane grupy rozpoznawcze.

Z drugiej jednak strony najlepsze jednostki specjalne tworzą w swych strukturach odrębne komórki zajmujące się zbieraniem informacji ściśle na potrzeby swoich działań. Do jednych z najlepszych oddziałów tego typu należy amerykańska ISA (Inteligence Support Activity). Formacja ta zrodziła się po nieudanej akcji amerykańskich komandosów w Iranie w roku 1980. Za jedną z przyczyn niepowodzenia tej operacji uznano brak odpowiednich służb do zebrania wystarczających informacji na potrzeby działań antyterrorystycznych, tak by sprawnie przeprowadzić akcję ratowniczą oraz podjąć odpowiednią współpracę z agentami działającymi w terenie.
W owym czasie przeciętni agencji wywiadu pracujący w terenie nie mieli pojęcia jak ważne dla komandosów są informacje chociażby o ilości magazynków do broni noszonej przez irańskich wartowników, czy też, z której strony drzwi do szturmowanego obiektu znajdują się zawiasy. Brakowało ludzi znających specyfikę działań specjalnych, którzy potrafiliby wczuć się w potrzeby komandosów i pod ich kątem pracować w terenie.

W głównej mierze są to agenci mało znanej grupy podległej CIA o nazwie SOG (Special Operating Group). Formacja ta liczy około 150-200 operatorów i pilotów.
Formacja jest przeznaczona to takich zadań jak:
– głęboki zwiad,
– sabotaż,
– poszukiwania i odzyskiwanie personelu,
– likwidacja wskazanych osób i celów,
– ocenianie strat zadanych atakami rakietowymi lub lotniczymi przez własne siły.

Grupy specjalne CIA komponowane są na potrzeby konkretnej misji spośród członków poszczególnych sekcji np. lądowej, powietrznej, czy morskiej.
Sekcja Air Branch specjalizująca się w zapewnieniu przerzutu sprzętu i ludzi w rejon działań.

Trening sekcji lądowej SOG – Ground Branch opiera się gównie na takich zagadnieniach jak: ocena zagrożeń, działania wywiadowcze i daleki zwiad, działania CQB, łączność specjalna, walka wręcz, kontrola tłumu, dowodzenie w zespole, indywidualne i zespołowe przemieszczanie się, abordaż i przejmowanie jednostek pływających, wyszukiwanie lądowisk na trudno dostępnym terenie.

Jednym z treningów tej sekcji jest również trening prowadzenia pojazdów w różnych warunkach, jazda szybka, ofensywna z użyciem pojazdu jako broni, w ciemnościach.

Świadome i zamierzone przerzucanie określonych sił na tyły przeciwnika lub odrywanie się wojsk od zgrupowania głównego i prowadzenie działań w całkowitej izolacji lub minimalnym wsparciu jest coraz częstszym zjawiskiem współczesnych działań bojowych.
Formacje prowadzące działania na tyłach przeciwnika muszą być zawczasu przygotowane, szkolone oraz zabezpieczone pod kątem logistycznym. W ryzyko działania takich grup wliczona będzie możliwość długotrwała izolacja na terenie wroga. Ale to nie wszystko, co może przytrafić się pododdziałom operującym za linią. Mogą to być również: błyskawiczna zmiana sytuacji taktycznej, utrata panowania w powietrzu, niesprzyjające warunki meteorologiczne, niesprawność sprzętu, rozbudowana sieć zapór przeciw nam oraz wiele innych. W sytuacji kryzysowej, w celu sprawnego przejścia do aktywnych działań o znaczeniu niekonwencjonalnym należy:

• stracić kontakt bojowy z siłami wroga i zabrać rzeczy, które w perspektywie mogą przydać się do prowadzenia działań;
• zebrać pojedynczych żołnierzy i rannych, zająć dogodną pozycję pod względem taktycznym i bytowym;
• ubezpieczyć rejon bazy organizując ubezpieczenie pośrednie i bezpośrednie oraz prowadzić rozpoznanie na kierunku szczególnego zagrożenia;
• zaopatrzyć rannych, skompletować uzbrojenie i zapasy;
• zorganizować działania rozpoznawcze w celu namierzenia przeciwnika
Ten ostatni punkt jest bardzo istotny z uwagi na potrzebne planowania dalszych działań.

Biorąc pod uwagę działania paramilitarne jako jedne z ważniejszych na współczesnym polu walki za linią wroga można stwierdzić, iż zadania rozpoznawcze, wywiadowcze będą naturalnym polem działania sił specjalnych, aeromobilnych grup rozpoznawczych, czy organizacji partyzanckich, paramilitarnych i cywilnych organizacji pro obronnych (czyt. więcej art. pt. Rola organizacji paramilitarnych w systemie obronnym kraju). Możliwości, jakie daje działalność małych, uzbrojonych i specjalnie wyszkolonych grup mogących z łatwością przenikać do miasta niesie wielkie możliwości zdobywania informacji przez wojska. Wykorzystanie sił specjalnych, czy agentów wywiadu wiąże się z koniecznością skrytego przerzucania ich na teren nieprzyjaciela, organizowania komórek na danym terenie, podrabiania dokumentów. Natomiast wykorzystanie istniejącego już systemu, jakim dysponują organizacje typu ZS „Strzelec”, Związek Strzelecki, ZS „Strzelec” OSW, Związek Harcerstwa Polskiego itp. rodzi naturalne możliwości bez potrzeby dodatkowych przedsięwzięć logistycznych (poza odpowiednim wyposażaniem i uzbrojeniem).

Wykonywanie zadań obserwacyjnych, zwiadowczych wiąże się z dużym ryzykiem, jednak uzyskane informacje mogą okazać się bezcenne. Bezcenne rozumiane w przeliczeniu na ludzkie życie, bowiem praca wywiadowców, obserwatorów pozwoli na zorganizowanie odpowiednich działań, które mogą uratować czyjeś życie..

Działania wykonywane przez wyspecjalizowane grupy wywiadowcze działające na terenach okupowanych będą wspierały działania innych służb. Osoby działające jawnie i legalnie (z prawdziwymi dokumentami) niejednokrotnie będą miały większą możliwość obserwacji i oddziaływania na odizolowanym terenie.

Opracował:
sierż. ZS Piotr SOCHA