Celem wyszkolenia strzelca we władaniu granatem ręcznym jest nauczenie dalekiego i celnego rzutu granatem z różnych postaw oraz umiejętności i pewności siebie w obchodzeniu się z granatem ostrym.

Granat chwyta się zapalnikiem do góry w prawą rękę pełną dłonią, cztery palce od zewnątrz, kciuk od wewnątrz. Środek dłoni ciśnie na ogon dźwigni. Granat należy trzymać mocno, lecz bez wysiłku.

Aby odbezpieczyć granat należy unieść go przed siebie trzymając go w prawej ręce (kółko przetyczki ma być zwrócone w stronę piersi). Włożyć palec wskazujący w kółko przetyczki. Obrócić kółko w stronę prawego ramienia, a wówczas haczyk przetyczki się odepchnie. Lekkim pociągnięciem wyciągnąć przetyczkę z przewodu.

Granaty rzuca rzuca się z we wszelkich postawach, stojącej z miejsca i z podskoku, klęczącej i leżącej. W artykule omówione będą postawy stojąca i leżąca.

Postawę do rzutu należy dostosowywać do właściwości stanowiska, jego kształtu, głębokości i wielkości.

Rzut stojąc

Po przybraniu postawy, opisanej powyżej, strzelec odbezpiecza granat. Przenosi ciężar ciała na prawą nogę uginając ją, a prostując lewą nogę podnosząc z lekka piętę.
Całym ciałem bierze jak największy zamach ku tyłowi naprężając jednocześnie wszystkie mięśnie. Dla lepszego zamachu ugina lewą rękę swobodnie przed piersiami (zdj. 3). Następnie rzuca granat wzmacniając rzut ruchem całego ciała ku przodowi (zdj. 4 i 5).

zdj. 3

zdj. 4

zdj. 5

Rzut leżąc

Po przybraniu postawy, opisanej powyżej, strzelec odbezpiecza granat, następnie odpychając się od ziemi bierze tułowiem wraz z ugiętą przed piersiami prawą ręką (zdj. 8) jak największy zamach w tył, uginając przy tym z lekka prawą nogę (zdj. 9). Następnie rzuca granat i pada w przód (zdj. 10 i 11).

zdj. 09

zdj. 10

zdj. 11

Jeżeli uniesienie tułowia dla wzięcia zamachu jest z jakichkolwiek powodów niemożliwe, należy rzut wykonać jedynie samym zamachem ręki, leżąc na brzuchu, boku lub na plecach.

Źródło: strona GRH 2-go pułku strzelców morskich którzy inf. wzięli z: “Regulamin artylerii. Wyszkolenie piesze i strzeleckie” wyd. 1938
przyp. wł. – mimo iż właściwe źródło jest stare to zasady pozostają praktycznie te same.