Celem maskowania bezpośredniego jest ukrycie pododdziałów, ich ugrupowania, sprzętu bojowego i uzbrojenia, składów materiałowych, rozbudowy fortyfikacyjnej terenu, punktów dowódczo-obserwacyjnych, dróg manewru oraz dowozu i ewakuacji przed wszystkimi rodzajami rozpoznania przeciwnika lub wprowadzenia go w błąd, co do zamiaru działania własnych pododdziałów. Maskowanie, niezależnie od tego, na jakim szczeblu jest prowadzone, powinno być aktywne, ciągłe, wiarygodne i różnorodne.

Maskowanie bezpośrednie obejmuje: ukrycie sił i środków oraz elementów ugrupowania bojowego pododdziału, zamiaru jego działania, maskowanie rozbudowy inżynieryjnej terenu, zapór, stanowisk dowódczo-obserwacyjnych, dróg manewru, dowozu i ewakuacji. Maskowanie powinno być realizowane poprzez przystosowanie sprzętu bojowego i uzbrojenia do szaty roślinnej i otaczającego terenu. Osiąga się to poprzez:

• wykorzystanie naturalnych warunków maskujących terenu;
• maskowanie świetlne i dźwiękowe;
• deformację sprzętu i obiektów wojskowych;
• wykorzystanie naturalnej i sztucznie ograniczonej widoczności.

Do celów rozpoznania należy określenie położenia przeciwnika, jego wyposażenia i możliwości, możliwych kierunków uderzeń lub wykonania innych manewrów.

Sposób rozpoznania – to działanie określonych sił i środków rozpoznania (elementów rozpoznawczych) w celu zdobycia danych o przeciwniku.

Wiadomości zdobywa się za pomocą obserwacji, podsłuchu, patrolowania, zasadzki, wypadu, prowadzenia walki, a także przez studiowanie dokumentów, przesłuchiwanie jeńców i rozmowy z ludnością cywilną (miejscową).

W plutonie (drużynie) rozpoznanie prowadzi się wykorzystując głównie obserwację, podsłuch i patrolowanie. Pozostałe sposoby rozpoznania będą wykorzystywane przez pluton w wypadku wyznaczenia go do działania jako element rozpoznawczy przełożonego.

Źródłem informacji o przeciwniku są:

• działania jego pododdziałów;
• jego uzbrojenie, sprzęt i wyposażenie;
• dokumenty bojowe przeciwnika (mapy, szkice, schematy, pisma, rozkazy itp.);
• dokumenty osobiste żołnierzy przeciwnika;
• przechwycone relacje łączności przeciwnika;
• niewypały, odłamki pocisków;
• walczące pododdziały;
• meldunki podwładnych;
• przełożony;
• ludność cywilna (miejscowa).

Zależność miedzy maskowaniem a możliwościami rozpoznawczymi przeciwnika można przedstawić jako funkcję odwrotnie proporcjonalną obu tych zależności. Oznacza to, iż skuteczne maskowanie przeciwdziała rozpoznaniu przez wyspecjalizowanie do jednostki. W dobie szybkiego obiegu informacji ma to duże znaczenia, gdyż określenie miejsca stacjonowania określonego rodzaju jednostki ognia lub sprzętu jest istotne z punktu widzenia jego unieszkodliwienia. Pozwala na to stosowana technika naprowadzania pocisków. Wobec tego niejednokrotnie rozpoznanie i określenie miejsca przebywania obiektu jest równoznaczne z jego wyeliminowaniem z walki.

Przeciwnik wykrywa i rozpoznaje wojska oraz ich działania po cechach wyróżniających ich w terenie, do których należą:

• kolor powierzchni obiektów;
• wymiary i kształt obiektów;
• cienie padające od obiektów i cienie własne;
• odblask od szkieł i części metalowych;
• działanie wojsk, manewr, dźwięk, ogień, dym, kurz, praca na radiostacjach itp.;
• ślady działania wojsk: wydeptane place i ścieżki, koleiny, nowe drogi, miejsca przed lufami armat, ślady ognisk, pozostałości materiałów budowlanych i opakowań środków materiałowych, świeży wyrąb roślinności;
• zdolności obiektów do odbijania fal elektromagnetycznych i promieni podczerwonych.

Wśród sposobów pozyskiwania informacji i wykrywania celów można wyróżnić:

• obserwację,
• podsłuch,
• patrolowanie,
• wypad,
• zasadzkę,
• rozpoznanie walką,
• rozmowy z ludnością cywilną.

Cechy skutecznego maskowania:

1. Aktywność maskowania polega na nieustannym wprowadzaniu przeciwnika w błąd, co do zamiaru, położenia i działania wojsk oraz obiektów poprzez ich zakrycie i imitację oraz działania demonstracyjne. Powyższe przedsięwzięcia powinny doprowadzić przeciwnika do fałszywej oceny sytuacji i wywołać przeciwdziałanie zgodne z naszym zamiarem.
2. Ciągłość maskowania oznacza, że przedsięwzięcia te prowadzi się bez przerwy w każdej sytuacji, we wszystkich etapach walki, w każdych warunkach atmosferycznych, a przy maskowaniu różnych urządzeń i obiektów stałych – we wszystkich okresach ich projektowania, budowy i eksploatacji.
3. Wiarygodność maskowania polega na tym, aby prowadzone przedsięwzięcia były prawdopodobne, naturalne, odpowiadały warunkom terenowym, porze roku i konkretnej sytuacji.
4. Różnorodność sposobów maskowania polega na niestosowaniu szablonowości podczas wykonywania przedsięwzięć maskowniczych, niestosowaniu jednakowych, często powtarzających się, zamaskowanych obiektów.

Przedsięwzięcia maskowania pododdziały wykonują własnymi siłami, w sposób ciągły, bez specjalnych rozkazów i zarządzeń. Obowiązkiem każdego żołnierza jest wykorzystywanie w każdej sytuacji naturalnych warunków terenowych oraz etatowych i podręcznych środków maskowania.