MOUT (Military Operation on Urbanized Terrain) 2

MOUT (Military Operation on Urbanized Terrain) 1

24 sierpnia 2017

MOUT – Taktyka Wojsk WNP

24 sierpnia 2017

Miasta i ich zdobycie lub ich utrzymanie często są celem warunkującym powodzenie całości operacji prowadzonych na froncie.
Walki toczą się na całej głębokości infrastruktury miejskiej (wielowymiarowość tego pola walki).
Struktury miejskie mogą być łatwo przygotowywane inżynieryjnie do obrony
W działaniu często są używane specjalistyczne narzędzia walki w mieście
Zostały opracowane specjalistyczne metody walki w terenie zurbanizowanym (w tym m.in gł. taktyka MOUT)

Terminologia

Angielski termin MOUT oznacza dosłownie: Operacje Wojskowe w Terenie Zurbanizowanym. Odnosi się ogólnie do prowadzenia skomplikowanych operacji na terenie miejskim. Termin CQB oznacza dosłownie Walka w Bliskim Dystansie. Można się spotkać z określeniem operacji AT mianem operacji CQB. W tym kontekście terminy są używane zamiennie. Nie chodzi przecież o uzyskanie akademickiej definicji tylko o praktyczne zwiększenie wiedzy i umiejętności. Żołnierz walczący w mieście może zapożyczyć wiele technik bojowych od swoich kolegów antyterrorystów i na odwrót. Dział ten ma być równie przydatny dla żołnierzy “czarnych” jak i “zielonych”.

Charakterystyka

Operacje w terenie zurbanizowanym charakteryzuje:
Wielowymiarowość pola walki – walka toczy się w 3 wymiarach
Obrona jest łatwiejsza niż atak
Manewr strony atakującej jest ograniczony
Manewr obrońcy jest elastyczny – teoretycznie każdy budynek jest naturalnym punktem oporu
Bezpośredni dystans – walki toczą się w bliskim dystansie !
Strona atakująca jest narażona na większe straty niż obrońca
Zużycie amunicji jest znacznie większe po obu stronach
Planowanie operacji jest niezbędne do osiągnięcia sukcesu
Ludność cywilna może odgrywać kluczową role

Umiejętności indywidualne

Poniżej opisano podstawowe umiejętności niezbędne żołnierzom do prowadzenia skutecznej walki w mieście. Ilustracje na podstawie amerykańskiego FM – copyright: US ARMY.

Przemieszczanie w terenie zurbanizowanym – otwarta przestrzeń

Otwarta przestrzeń stwarza naturalne pola i sektory ogniowe dla przeciwnika. Tym samym pokonywanie otwartej przestrzeni jest bardzo niebezpieczne.

Aby zmniejszyć to niebezpieczeństwo można:

Osłaniać manewr pokonywania przestrzeni ogniem – część zespołu przemieszcza się, część ostrzeliwuje pozycje nieprzyjaciela.
Osłaniać manewr dymem.

Problem z dymem polega na tym że dym nie powstrzymuje pocisków. Jeżeli przeciwnik zobaczy dym – to przez myśl przechodzi mu tylko jedno stwierdzenie “zaraz w tym miejscu ktoś będzie przechodził” – więc skieruje cała siłę ognia w to miejsce. Należy pamiętać o tym że jeżeli karabiny maszynowe strzelają po zamkniętych sektorach – a tak powinno być według sztuki – to fakt że strzelec nie widzi celu nie ma większego znaczenia. Karabin jest na sztywno wycelowany. Tak zresztą robi się zawsze chociażby w celu odparcia ataków w nocy kiedy cele nie są widoczne. Dlatego warto się zastanowić nad tym czy nie lepiej jest rzucić dym w kilku miejscach, stwarzając dla przeciwnika więcej opcji niż ma środków ogniowych. Oczywiście wszystko zależy od sytuacji.

Pojedynczy żołnierz może nawet zaryzykować przebiegnięcie krótkiej otwartej przestrzeni bez żadnej osłony.

Przeciwnik nie może mieć broni wycelowanej 1440 minut na dobę w dany punkt (…errr powiedzmy że z drugiej strony nie ma specnazu!) . Jeżeli jego czas reakcji jest 1-2 sekundy (realistycznie 3-4) to w tym czasie jeden żołnierz zdąży przebiec przez ulice (10-15) metrów. Oczywiście drugi żołnierz nie ma już takiej opcji. Stary przykład z “zapałką” – dlaczego istnieje przesąd że nie zapala się 3 papierosów od jednej zapałki:

Należy zakładać że wszystkie okna są pokryte ogniem i obserwacją.

Przechodząc pod oknami jakichkolwiek budynków, nie można stawać w ich świetle.

Żołnierz pokonuje otwór strzelniczy. Jego kolega osłania tyły – w tym przypadku okno.

Żołnierz czołga się pod otworem strzelniczym na parterze.

Pokonywanie zakrętów i rogów

Strzelanie z lewego ramienia zza prawego rogu. W ten sposób strzelec wystawia mniejszą cześć swojej sylwetki na ostrzał.

Żołnierz na pierwszym planie wychyla się – w każdej chwili może się błyskawicznie wycofać. Jego kolega ochrania tyły.

Pozycje strzeleckie

Schemat obrazujący minimalizacje ekspozycji na ogień stanowiska karabinu maszynowego.

Wykorzystanie kominu w celu pozyskania osłony przed ogniem na eksponowanej pozycji strzeleckiej

Pozycja strzelecka wzmocniona workami z piaskiem po stronie wewnętrznej

Schemat obrazujący pozycje strzeleckie drużyny na pozycjach obronnych w budynku. Każdy strzelec ma do dyspozycji dwie pozycje – podstawową i alternatywną.

Stanowisko karabinu maszynowego widziane od góry. Pod lufą należy położyć mokry koc – ogranicza to kurz i pył podczas strzelania. Lufa nie powinna wystawać poza obrys otworu strzelniczego, ograniczając widoczny błysk podczas strzelania.

Żołnierz na schemacie minimalizuje ekspozycje na ogień wysywając tylko minimalną czeęść sylwetki w światło otworu strzelniczego. Ogień prowadzony jest z głębi budynku.

Stanowisko karabinu maszynowego strzelające na wprost. Stanowisko zabezpieczone improwizowaną osłoną górną.

Improwizowane stanowisko karabinu maszynowego na poddaszu, chronione workami z piaskiem od dołu i góry.

Stanowisko karabinu maszynowego pod lekkim budynkiem, wzmocnione workami z piaskiem.

Załoga GPMG. Biurko wykorzystane jako improwizowana podstawa strzelecka. Pod karabinem jest rozłożony koc nasączony wodą – zapobiega to powstawaniu tumanów kurzu podczas strzelania. W ten sposób pozycja nie jest dekonspirowana. Strzelec nie jest bezpośrednio na wprost otworu strzelniczego ale strzela pod katem co najmniej 45 stopni. W ten sposób jest maksymalnie chroniony przed bezpośrednim ogniem npla.