Strony dodatnie pozycji leśnych:

1. Ukrycie przed obserwacją nieprzyjacielską.
2. Ułatwiona własna obserwacja (wysokie drzewa).
3. Zmniejszone znacznie, a często zupełnie uniemożliwione, działanie artylerii przeciwnika, wskutek przedwczesnych wybuchów.
4. Obfitość materiału dla schronów i przeszkód.

Strony ujemne:

1. Utrudnione działanie własnej artylerii.
2. Utrudniona łączność.
3. Utrudnione roboty ziemne ze względu na korzenie drzew.
4. Zły ostrzał z powodu zarośli i drzew.

Pozycje w lesie są słabiej rozbudowane z dużym zastoso­waniem blokhauzów/bunkrów; rowy strzeleckie są przeważnie o profilu płytkim lub nawet nasypanym; jako przeszkody służą zasieki; ro­wów łącznikowych przeważnie niema, zastępują je w gęstych lasach poręcze doprowadzające oraz liczne drogowskazy.

O ile skraj lasu jest w naszym posiadaniu, do czego po­winno się bezwzględnie dążyć, równoległą głównego oporu co-famy wgłąb na 50 — 100 m. zależnie od gęstości lasu. Przed równoległą przerzedza się pas szerokości około 20 m., w którym zakłada się przeszkody — narys pasa uwzględnia oczywiście flan­kowanie. Równoległą ubezpieczeń wynosi się naprzód tak, żeby rzadkie pasmo drzew zaledwie ją maskowało od nieprzyjaciela (rys. 220). Oczywiście warunki terenowe mogą skłonić do wysunięcia się naprzód w celu uzyskania dobrego ostrzału, który jest warunkiem koniecznym.

Skraj lasu powinien mieć narys, poddający się flankowaniu ze stanowisk równoległej ubezpieczeń, roboty przygotowawcze mają za zadanie osiągnąć taki narys drogą wyrąbania poszcze­gólnych drzewek.

Linia obronna położona w głębi lasu jest poprzedzona szero­kim pasem przerzedzonym, lecz nie wyrąbanym, szerokości do 70 m.

Pasy te powinny tylko umożliwiać ostrzał i obserwację, nie powinny być natomiast dostrzegalne dla obserwacji powietrznej przeciwnika.

Rolę stanowisk ryglowych, ostrzeliwujących skutecznie międzypole i rażących przeciwnika, który się przedarł wgłąb pozycji, spełniają blokhauzy/bunkry zbudowane w odległości 40 — 70 m., strzela­jące wzdłuż wąskich przesiek (około 5 m.) rys. 221. Blokhauzy/bunkry są wytrzymałe na kule karabinowe i na granaty ręczne.

Wzór ufortyfikowanej pozycji leśnej daje rys. 222.

Małe laski fortyfikujemy, jako oddzielne punkty oporu. Należy wówczas zabezpieczyć im obronę ze skrzydeł oraz skraj tyl­ny, zaopatrzony w zasieki, wziąć pod ostrzał z następnych pozycji ewentualnie lasów, o ile takowe są w tyle (żeby utrudnić przeciwnikowi wyjście z lasu) rys. 223.

Małe laski szczególnie się nadają, jako punkty wyjścia dla niespodzianych przeciwuderzeń.

Ze względu na utrudnioną w lesie łączność szczególnej wagi nabiera umiejętny podział pozycji na odcinki batalionowe i kompanijne.

Małych gaików należy unikać, gdyż ściągają one na siebie ogień przeciwnika, który z łatwością zniesie drzewa i całą pozycję.
Teren lesisty wywiera poważny wpływ na przygotowanie i prowadzenie walki obronnej. Należyte wykorzystanie tych warunków zwiększa możliwości obronne, umożliwia obronę szerszego odcinka mniejszymi siłami i skuteczne odpieracie ataku przeważających sił przeciwnika.
Właściwe wykorzystanie warunków terenowych pozwala na przygotowanie w krótkim czasie szeregu różnorodnych zapór (zawał leśnych, barykad, sztucznych zabagnień), które mogą w znacznym stopniu utrudnić natarcie przeciwnika.

Wiosną i jesienią zwiększa się miękkość gleby i pogarsza przejezdność dróg. Bagniste odcinki stają się trudne do przekroczenia. W zimie las liściasty nie zapewnia maskowania z powietrza. Zimą ruch pododdziałów, zwłaszcza poza drogami jest utrudniony przez zaspy śnieżne. Przejście przez tereny zabagnione i jeziora jest łatwiejsze.
Mimo szeregu dodatnich właściwości obronnych terenu lesistego, należy również uwzględnić jego cechy ujemne.

• Las ogranicza prowadzenie ognia i obserwacji, utrudnia wykrycie i niszczenie celów.
• Drzewa ograniczają zasięg broni strzeleckiej i pokładowej wozów bojowych.
• Gałęzie drzew zmniejszają powierzchnię rażenia pocisków artyleryjskich i moździerzowych, uniemożliwiają prawie całkowicie użycie przeciwpancernych pocisków kierowanych.

Obronę w terenie lesistym przygotowuje się w celu zamknięcia najważniejszych kierunków dogodnych do wykonania natarcia przez przeciwnika. Polega ona na uporczywym utrzymywaniu oddzielnych, przygotowanych do obrony okrężnej, punktów oporu oraz umiejętnym manewrze i kontratakach z głębi obrony.
Batalion zmechanizowany w terenie lesistym, znajdując się na głównym wysiłku obrony bronił będzie (wspólnie z sąsiadem), w zasadzie jednego, dostępnego kierunku natarcia przeciwnika. Broniąc się na kierunku pomocniczym, w terenie trudno dostępnym, może zamykać samodzielnie ten kierunek.

Szerokość rejonu obrony batalionu w terenie lesistym zazwyczaj jest większa niż w terenie otwartym. Głębokość rejonu obrony w dużym stopniu zależeć będzie od: charakteru terenu, odległości między polanami, pasami jezior i bagien oraz konieczności utrzymania więzi ogniowej między kompanijnymi punktami oporu. Należy przyjąć, że głębokość ta będzie zbliżona do głębokości w warunkach normalnych, a na kierunkach pomocniczych – znacznie płytsza.
W zależności od pojemności kierunku oraz szerokości rejonu obrony batalion może być ugrupowany w dwa rzuty lub przyjąć ugrupowanie jednorzutowe.
W dwa rzuty batalion zazwyczaj będzie się ugrupowywał na głównym wysiłku obrony oddziału. Ugrupowanie w jeden rzut tworzył będzie w terenie trudno dostępnym, na kierunku pomocniczym.
Kompania może otrzymać zadanie obrony przesmyku między jeziorami, węzła dróg, miejscowości lub polany w celu niedopuszczenia do przerwania się przeciwnika w określonym kierunku.
Kompania w obronie w lesie z zasady ugrupowuje się w linię, przygotowując plutonowe punkty oporu do obrony okrężnej. Odcinki trudno dostępne (bagna, rzeki, jeziora) dozoruje się patrolami.
Pluton w obronie w lesie może bronić dróg leśnych lub przesmyków między jeziorami. Szerokość plutonowego punktu oporu z reguły będzie wynosić do 500 m. System ognia powinien zamykać dogodne kierunki podejścia i tworzyć ciągłą strefę ognia wszystkich środków przed przednim skrajem punktów (stanowisk) oporu, w głębi obrony i na skrzydłach oraz na odcinkach nie obsadzonych.
Na podejściach, wzdłuż dróg, przesiek i duktów przygotowuje się ogień czołowy, a na polanach, wyrębach i kępach terenu zabagnionego ogień krzyżowy, sztyletowy oraz worki ogniowe.
Istotne znaczenie mają zasadzki organizowane przez małe pododdziały, a nawet pojedyncze środki ogniowe, rozmieszczone w lukach między punktami oporu.
Na kierunku dostępnym dla wozów bojowych przygotowuje się system ognia przeciwpancernego, wykorzystując do tego celu ogień czołgów, bojowych wozów piechoty i granatników przeciwpancernych. Stanowiska dla tych środków wybiera się przed przednim skrajem lasu, na skrzyżowaniach, zakrętach dróg i przesiek.
Przedni skraj obrony wybiera się przed skrajem lasu lub w jego głębi. W wypadku, gdy organizuje się go w głębi, na skraj lasu wysyła się silne ubezpieczenie bojowe. W głębi lasu oczyszcza się przedpole celem polepszenia warunków obserwacji i prowadzenia ognia.
W lukach między punktami (stanowiskami) oporu ustawia się zapory minowe, zawały i osłania się je ogniem, przygotowuje zasadzki, podsłuchy i patrolowanie.Większą część środków ogniowych rozmieszcza się na przednim skraju lub w jego pobliżu.

Występy lasu wykorzystuje się do prowadzenia ognia skrzydłowego i krzyżowego. Na kierunkach dostępnych przygotowuje się ognie ześrodkowane pododdziałów.
Pododdział może przechodzić do obrony w terenie lesistym bez styczności z przeciwnikiem lub w bezpośredniej styczności z nim. W przypadku, gdy pododdział przygotowuje obronę bez styczności rozpoczyna walkę z przeciwnikiem na podejściach do obrony, rubieżach rozwinięcia i ataku. W sytuacji, gdy pododdział przechodzi do obrony w bezpośredniej styczności z przeciwnikiem jego próby podejścia i przedostania się do lasu odpiera się ogniem środków ogniowych na przednim skraju i ogniem artylerii z zakrytych stanowisk ogniowych.

Po odparciu ataku czołowych pododdziałów przeciwnika środki ogniowe, które prowadziły ogień, zmieniają swoje stanowiska.
Z chwilą rozpoczęcia ataku przez siły główne, rozbija się je podobnie jak w warunkach normalnych, a specyfiką tej walki jest ogień z bliskiej odległości i z różnych kierunków.
W przypadku włamania się przeciwnika w czołowe punkty (stanowiska) oporu pododdział rozbija go w rejonie włamania ogniem wszystkich środków ogniowych i uderzeniem drugiego rzutu (odwodu). Kontrataki mogą być wykonywane z kilku kierunków, mniejszymi siłami, a o ich powodzeniu decyduje moment wykonania, zdecydowanie i gwałtowność uderzenia.

OD SAMEGO CZYTANIA TYCH TECHNIK SIĘ NIE NAUCZYSZ !
DOTYCZY TO WSZYSTKICH TECHNIK I TAKTYK OPISYWANYCH W DZIALE SZKOLENIOWYM. !

Samo przeczytanie nie wystarczy, co więcej daje złudne poczucie bezpieczeństwa i może być tragiczne w skutkach jeżeli coś się stanie. Zanim zaczniesz samodzielnie działać koniecznie trzeba przećwiczyć używanie tych technik. W czasie działań liczy się każda sekunda, a twoja reakcja musi być błyskawiczna.
Nie będzie czasu na zastanawianie się….”hmm co Oni tam w tym dziale szkoleniowym pisali ???”
Zawodowi Operatorzy oraz zawodowi żołnierze bezustannie ćwiczą mimo iż znają schematy działań i różnorodne techniki.. i są zawodowcami..
– więc strzelcy nie powinni się uważać za kogoś lepszego – kto poznał je wszystkie bo poczytał o nich a i być może raz je poćwiczył..