Partyzantka miejska cz. 3 – ukrywanie się, cele i sposoby zdobywania funduszy

Partyzant miejski musi wiedzieć, jak żyć wśród ludności, i musi obawiać się wydawania się dziwnym i odmiennym od zwyczajnego mieszkańca miasta.

Nie powinien nosić strojów, które są odmienne od tych noszonych przez innych ludzi.

Dopracowane i bardzo modne stroje dla mężczyzn i kobiet mogą być przeszkodą, jeśli misja partyzanta miejskiego zaprowadzi go w okolice zamieszkane przez klasę robotniczą czy inne, gdzie taki strój jest niezwykły. Taką samą ostrożność należy zachowywać, jeśli partyzant miejski musi wyjechać na inny teren czy to w kraju czy u przeciwnika.

Partyzant miejski musi prowadzić swe życie, porzuciwszy czasem swą pracę czy swoją aktywność zawodową. Jeśli jest znany policji czy poszukiwany przez nią, musi zejść do podziemia, i czasami musi żyć w ukryciu.

W takich warunkach nie może ujawniać swej działalności nikomu, bo ta informacja jest zawsze i jedynie odpowiedzialnością organizacji konspiracyjnej, w której on uczestniczy.

Partyzant miejski musi mieć wielką zdolność do obserwacji. Musi on być dobrze poinformowany o wszystkim, szczególnie o ruchach wroga, i musi być bardzo ciekawy i łatwo kumulujący wiedzę o terenie, na którym żyje, działa czy przez który podróżuje.

Ale fundamentalną cechą partyzanta miejskiego jest to, że jest on człowiekiem, co walczy z bronią w ręku; w tych okolicznościach bardzo małe jest prawdopodobieństwo, że będzie zdolny wykonywać swój normalny zawód długo, nie będąc zidentyfikowanym przez policję. Dlatego rola ekspropriacji jawi się tak jasna, jak dzień w południe. Bez walki o ekspropriacje niemożliwe jest dla partyzanta miejskiego istnienie i przetrwanie.

Dlatego walka zbrojna partyzanta miejskiego kieruje się ku dwu istotnym celom:

1. fizycznemu eliminowaniu przywódców politycznych wysokiego i średniego szczebla, dowódców sił zbrojnych i policji, agentury przeciwnika oraz lokalnych przedstawicieli sił okupacyjnych.
2. ekspropriacji okupacyjnych zasobów i dóbr należących do bogatych firm czy też kolaborujących biznesmenów (ewentualnie firm i biznesmenów okupanta), z użyciem małych ekspropriacji na utrzymanie poszczególnych partyzantów, a wielkich ekspropriacji na utrzymanie samej organizacji konspiracyjnej.

Jedną z fundamentalnych cech walki konspiracyjnej jest to, że na początku musi rozwinąć się wokół ekspropriacji dóbr wielkiego biznesu, interesów okupanta i kolaborantów, bez wykluczania jego największych i najpotężniejszych elementów handlowych zaangażowanych w biznes importowo-eksportowy funkcjonujących w Państwie Wroga i na terenie okupowanym.

/starając się w maksymalnie możliwy sposób oszczędzić system finansowo-gospodarczy własnego państwa – tak by odzyskaniu niepodległości mógł jak najszybciej odzyskać sprawność/.

Poprzez ekspropriacje dóbr głównych wrogów organizacja konspiracyjna będzie zdolna uderzać w ośrodki życia polityczno-społecznego i kulturalnego Państwa Wroga, (z preferowanymi systematycznymi atakami na sieć bankową – co byłoby, jednymi z najbardziej sugestywnych ciosów które zostałyby wymierzone w system nerwowy biznesu państwa okupanta.)

Napady na banki przeprowadzane przez partyzantów miejskich ranią wielki biznes i inne zagraniczne spółki, co ubezpieczają i reasekurują kapitał bankowy, spółki, rządy wspierające siły i państwo okupanta.

Plony tych ekspropriacji będą musiały być przeznaczane na cele uczenia się i doskonalenia techniki przez partyzantów, kupowanie, produkcję i transportowanie broni i amunicji dla obszarów wiejskich, zabezpieczanie partyzantów, codzienne utrzymanie bojowników, oraz tych co zostana uwolnieni z więzień siłą zbrojną, oraz tych co zostaną ranni i tych co będą prześladowani przez policję, i na wszelkie problemy dotyczące towarzyszy uwolnionych z więzienia czy zamordowanych przez siły okupacyjne.

Straszne koszty wojny partyzanckiej muszą spaść na przeciwnika na jego wielki biznes, na kolaborantów, czy na rządy wspierające państwo okupanta – ponieważ oni są wszyscy wyzyskiwaczami i gnębicielami ludności okupowanego kraju.

Kolaboranci, agenci wywiadu przeciwnika, jego prowokatorzy, agenci wpływu oraz gospodarczego imperializmu okupanta są szczególnie ważnymi celami i muszą zapłacić życiem za zbrodnie, które popełniają przeciw ludności okupowanego kraju.

Ilość celów do osiagnięcia, dla których partyzant miejski stosować będzie walkę zbrojną i będzie skupiać swe wysiłki na fizycznej eksterminacji agentów represji i okupacji spowoduje iż będzie musiał poświęcać 24 godziny na dobę działaniom partyzanckim mającym na celu zniesienia okupacji z terenu kraju i odzyskaniu wolności ekonomicznej, społecznej i politycznej dla ludności kraju.

ns. rozdz:”Przygotowania i szkolenie”
na podst:
Carlos Marighella: Mini Podręcznik Partyzanta Miejskiego