„Poradnik Dowódcy drużyny Zmechanizowanej”

Zasadzka polega na skrytym rozmieszczeniu pododdziału i (z chwilą podejścia przeciwnika) wykonaniu na niego nagłego, krótkotrwałego i niespodziewanego uderzenia. Stosuje się ją we wszystkich rodzajach działań podczas rozpoznania znajdujących się w ruchu obiektów przeciwnika (przegrupowujące się pododdziały, kolumny i urządzenia tyłowe, łącznicy). Głównym celem zasadzki jest zdobycie wiadomości o przeciwniku. W niektórych wypadkach jej celem może być zadanie strat przeciwnikowi, opóźnienie jego przegrupowania, oddziaływanie psychologiczne itp.

W czasie zasadzki niezbędne wiadomości uzyskuje się chwytając jeńców, zdobywając dokumenty i wzory uzbrojenia (sprzętu bojowego), a także zmuszając przeciwnika do rozwijania sił i środków, co ułatwia ocenę ich ilości i rodzaju.

„Podręcznik Walki Wojsk Zmechanizowanych”

Zasadzka jest to nagły i krótkotrwały atak na obiekt przeciwnika będący w ruchu lub celowo zatrzymany. Podstawowym celem zasadzki jest zniszczenie przeciwnika. Ponadto zasadzki organizuje się w celu:

• zdobycia określonych informacji o przeciwniku
• zdobycia jego dokumentów, uzbrojenia bądź wyposażenia
• wymuszenia na przeciwniku określonego działania bądź jego zaniechania (np. zmiany dróg zaopatrywania)
• wprowadzenia psychozy strachu, braku poczucia pewności siebie i celowości prowadzonych działań.

“Vademecum rozpoznawcze”

Zasadzki mogą organizować elementy rozpoznawcze w czasie wykonywania zadań w ugrupowaniu przeciwnika oraz specjalnie do tego celu wyznaczane pododdziały zmechanizowane i czołgów, zwykle w składzie do wzmocnionego plutonu.

Podstawą powodzenia zasadzki jest odpowiedni wybór miejsca na jej wykonanie, zaskoczenie, szybkość i zdecydowanie w działaniu. Charakter zasadzki określa każdorazowo cel, jaki chcemy dzięki niej osiągnąć. Sposoby wykonania zasadzek mogą być różne zależnie od celu działania, charakteru obiektu i warunków terenowych oraz posiadanych sił i środków.

RODZAJE ZASADZKI:

• Ze względu na zaistniałą sytuację:
  • planowane
  • doraźne (niespodziewane – natknięcie się na obiekt przeciwnika).

Ze względu na rozmieszczenie środków ogniowych:

• • jednostronne
  • dwustronne
  • w kształcie worka
  • w kształcie litery „L”.

Ze względu na przebieg, dzielą również się na zasadzki:

• • z wejściem do strefy śmierci (jej celem jest zdobycie jeńca, dokumentów itp)
  • zasadzki bez wchodzenia do strefy śmierci (zasadzka Ogniowa – celem jest zadanie maksymalnych strat przeciwnikowi i wycofanie)

Etapy zasadzki:

• • podejście
  • zajęci stanowisk przez elementy wykonujące zasadzkę
  • organizacja systemu ognia
  • wykonanie prac inżynieryjnych
  • wykonanie zasadzki
  • odejście.

Warunkiem przygotowania zasadzki jest:

• ustalenie odpowiedniego rejonu zasadzki
• pewność, że w miejscu jej wykonania pojawi się przeciwnik
• odpowiednie rozmieszczenie środków ogniowych
• ustalenie prostych sygnałów.

Zasadzka planowana

Zasadzka planowana organizowana jest przeciwko określonym siłom przeciwnika we wcześniej ustalonym rejonie i czasie. Jest ona podstawowym rodzajem zasadzki. Przed rozpoczęciem przygotowań do zasadzki planowanej przełożony dowódcy patrolu dostarcza szczegółowych informacji o rejonie i celu zasadzki. W czasie podawania rozkazu bojowego do zasadzki dowódca określa między innymi:

• typ zasadzki
• indywidualna pozycje każdego żołnierza
• sektory ogniowe
• lokalizacje bazy wypadowej
• lokalizacje punktów zbiorczych
• akcje podczas zajmowania zasadzki
• żołnierzy wyznaczonych do przeszukiwania ciał
• plan zwodzenia przeciwnika
• ustalone sygnały na: nadejście przeciwnika, otwarcie ognia, zaprzestanie ognia,
• zabezpieczenie strefy śmierci, rozpoczęcie przeszukiwania i odwrót.

Zasadzka doraźna

Zasadzka doraźna to zasadzka nie planowana; organizowana w sytuacji, gdy przeciwnik został wykryty i jest czas na jej szybkie przygotowanie bez większego ryzyka zdemaskowania się. Wymaga doświadczenia: sposób działania musi być już wcześniej opanowany przez wszystkich żołnierzy patrolu, aby po ustalonym sygnale każdy z nich wiedział, co ma robić. Wszyscy muszą również znać uniwersalny plan działania na wypadek zdemaskowania przygotowań.

Zasadzka liniowa to zasadzka, w której elementy ją organizujące rozmieszczone są równolegle do kierunku poruszania się przeciwnika. Może być organizowana w terenie zamkniętym, który ogranicza możliwości manewru sił przeciwnika, jak również w terenie otwartym, o ile spełniony zostanie warunek zatrzymania i unieruchomienia przeciwnika oraz zablokowania wszystkich kierunków jego ewentualnego odwrotu ze strefy śmierci. Jako, że siły atakujące rozmieszczone będą tylko z jednej strony drogi warto, aby z drugiej strony drogi siły przeciwnika miały ograniczone pole manewru. Może to być odpowiedni teren (skarpa, teren podmokły, otwarty) lub zastosowane elementy mechaniczne np pole minowe itp. Jest to podstawowy kształt zasadzki.

Zasadzka w kształcie L to zasadzka, w której grupa szturmowa tworzy wzdłuż strefy śmierci dłuższą odnogę, równoległą do kierunku poruszania się przeciwnika. Krótsza odnoga, prostopadła do strefy śmierci, tworzona jest przez grupę wspierającą. Jest ona organizowana na ostrym zakręcie drogi, ścieżki, strumienia bądź innego nierozgałęziającego się w tym miejscu szlaku. Może być też przeprowadzana na prostym odcinku, o ile jego ukształtowanie i pokrycie umożliwiają rozmieszczenie grupy wspierającej prostopadle do kierunku poruszania się przeciwnika. Nie powinna być organizowana na skrzyżowaniu bądź rozwidleniu szlak

Zasadzka w kształcie U jest zasadzką, organizowaną podobnie do zasadzki w kształcie L, lecz z dodatkowo rozmieszczonymi siłami patrolu po drugiej stronie strefy śmierci. Wymaga doboru specyficznego rejonu akcji, ponieważ strefa śmierci powinna się znajdować poniżej pozycji patrolu. Poszczególne elementy patrolu prowadzą ogień do dołu, co chroni je przed wzajemnym ostrzałem. Strefa śmierci przeszukiwana jest w tym przypadku jedynie przez wyznaczone w tym celu zespoły, bez wykonywania szturmu przez grupę szturmową.

Zasadzka w kształcie V to zasadzka punktowa, w której elementy patrolu rozlokowane są po obu stronach szlaku, którym poruszają się siły przeciwnika. Może być stosowana zarówno w terenie o nieznacznym pokryciu (umożliwiającym rażenie przeciwnika z daleka), jak i w rejonach gęsto pokrytych roślinnością. W drugim przypadku ogień otwierany jest w bliskim kontakcie z siłami przeciwnika, na bardzo niewielkich odległościach. W zasadzce w kształcie V nie wydziela się grupy wspierającej, jak również nie przeprowadza szturmu grupy szturmowej. Jest ona trudna do zdemaskowania przez przeciwnika, jednakże wymaga szczególnej koordynacji i systemu łączności z uwagi na rozdzielenie sił patrolu, (czym większa jest odległość między obydwoma elementami, tym trudniejsza kontrola i koordynacja działania).

Zasadzka w kształcie X to zasadzka punktowa stanowiąca rozbudowany wariant zasadzki w kształcie V i oparta na podobnych zasadach organizacji. Posiada analogicznie rozmieszczone dodatkowe elementy patrolu, mogące razić siły przeciwnika, które podchodzą również z przeciwnego kierunku. Dzięki takiemu rozlokowaniu patrol przygotowany jest na przeprowadzenie zasadzki bez względu na kierunek poruszania się przeciwnika.

W celu sprawnego przeprowadzenia zasadzki organizuje się grupy oraz zespoły specjalistyczne w zależności od potrzeb:

1. Grupa ubezpieczającą: (ubezpieczenie dróg oraz rejonu ześrodkowania)
2. Grupa szturmową”

• zespół obserwacyjny
• zespół przeszukujący
• zespół chwytający
• zespół ewakuacyjny
• zespół wysadzający

3. Grupa wsparcia (środki ogniowe o największej sile rażenia)
Grupa ubezpieczająca – ubezpiecza pozostałe grupy w trakcie zajmowania pozycji, prowadzenia zasadzki oraz wycofania się z rejonu zasadzki.

Jej zadaniem jest:

• prowadzenie obserwacji
• informowanie o podchodzącym przeciwniku
• izolowanie przeciwnika znajdującego się w rejonie zasadzki
• ubezpieczenie rejonu zasadzki.

Grupę ubezpieczającą należy wyposażyć w miny kierunkowe oraz środki przeciwpancerne.

Grupa wsparcia

– stanowi bezpośrednią osłonę grupy szturmowej. W jej skład wchodzą najsilniejsze środki rażenia – zarówno organiczne, jak i przydzielone. Najczęściej funkcjonuje jako element przyporządkowany do grupy szturmowej, ale może też pełnić rolę odwodu dowódcy patrolu na wypadek kontaktu ubezpieczeń z dodatkowymi siłami przeciwnika.

Grupa szturmowa

– stanowi główną siłę uderzeniową, przeprowadza bezpośrednie uderzenie na przeciwnika i wykonuje szczegółowe zadania w strefie śmierci. Do wykonania tych zadań dzieli się na specjalistyczne zespoły organizowane w zależności od potrzeb.

Zespół obserwacyjny

– dostarcza informacji o ewentualnych zmianach sytuacji przed rozpoczęciem zasadzki. Obserwuje rejon strefy śmierci od rozpoczęcia rekonesansu do przystąpienia do działania grupy szturmowej. Składa się z obserwatora oraz ubezpieczającego.

Zespół przeszukujący

– przeszukuje strefę śmierci po przyjściu grupy szturmowej. Jego zadaniem jest przeszukanie zabitych, rannych oraz zabrać dokumenty i uzbrojenie. Składa się z 2-3 żołnierzy.

Zespół wysadzający (niszczący)

– niszczy sprzęt, pojazdy, broń i inne wyposażenie przeciwnika. Składa się z 2-3 żołnierzy.

Zespół chwytający (obezwładniający)

– obezwładnia i eskortuje schwytanych jeńców ze strefy śmierci do wyznaczonego miejsca działając zgodnie z zasadami postępowania z jeńcami oraz poleceniami dowódcy. Składa się z 2-3 żołnierzy.

Zespół ewakuacyjny

– ewakuuje z rejonu akcji do wyznaczonego miejsca rannych i zabitych. Po ewakuacji udziela rannym pierwszej pomocy medycznej i przygotowuje ich do transportu do wojsk własnych. Składa się, co najmniej z dwóch żołnierzy.

W celu zapewnienia sprawności działania w rejonie zasadzki wyznacza się następujące rejony:

Rejon ześrodkowania (RZ)

– to miejsce, w którym element rozpoznawczy ześrodkowuje swoje siły przed akcją w celu przygotowania się do działania oraz po akcji, aby dokonać kontroli i reorganizacji przed jego opuszczeniem. Powinien zapewniać ukrycie i warunki do krótkotrwałej obrony oraz znajdować się z dala od skupisk ludzi, naturalnych szlaków i linii komunikacyjnych. Powinien również być łatwy do zlokalizowania w terenie oraz znajdować się poza zasięgiem obserwacji, słuchu i ognia broni ręcznej ze strefy śmierci – w takiej odległości, która nie utrudni do niej podejścia. RZ jest przez dowódcę patrolu ustalany wstępnie na etapie planowania operacji, a następnie potwierdzany lub zmieniany podczas operacji. W trakcie akcji RZ jest ubezpieczany okrężnie przez element grupy ubezpieczającej. W przypadku patrolu nielicznego, RZ ubezpieczany jest jedynie na godzinie 0600 i 1200 względem kierunku podejścia do obiektu działania. Patrol liczący 10 lub mniej ludzi na czas akcji nie pozostawia w RZ żadnych ubezpieczeń (opuszcza rejon całością swoich sił po dokonaniu ostatecznych przygotowań do działania).

Punkt rozwinięcia (PR)

– to miejsce pomiędzy rejonem ześrodkowania (RZ) i strefą śmierci, w którym elementy patrolu rozdzielają się i wychodzą na swoje pozycje. PR ustalany jest podczas rekonesansu bezpośrednio przed akcją. Powinien znajdować się poza zasięgiem obserwacji ze strefy śmierci.

Strefa śmierci

– to określony przez dowódcę elementu odcinek terenu, na którym elementy patrolu zatrzymują siły przeciwnika i wykonują na nie atak.

Granica działania

– to określony przez dowódcę elementu odcinek lub punkt w terenie za strefą śmierci, na którego wysokość prowadzi szturm grupa szturmowa. Granica działania wyznaczana jest w celu zapewnienia kontroli i koordynacji szturmu oraz pełnego odizolowania i ubezpieczenia rejonu zasadzki po jej zainicjowaniu. Musi być łatwa do zidentyfikowania w terenie.

W przypadku zasadzki podstawowym wymogiem bezpieczeństwa i powodzenia akcji patrolu jest ścisłe współdziałanie grupy ubezpieczającej ze szturmową. Ubezpieczenia muszą być w stanie odpowiednio wcześnie przekazać dowódcy informacje o zbliżającym się przeciwniku: jego ugrupowaniu i składzie oraz ewentualnych siłach podążających za nim.

OD SAMEGO CZYTANIA TYCH TECHNIK SIĘ NIE NAUCZYSZ !
DOTYCZY TO WSZYSTKICH TECHNIK I TAKTYK OPISYWANYCH W DZIALE SZKOLENIOWYM. !

Samo przeczytanie nie wystarczy, co więcej daje złudne poczucie bezpieczeństwa i może być tragiczne w skutkach jeżeli coś się stanie. Zanim zaczniesz samodzielnie działać koniecznie trzeba przećwiczyć używanie tych technik. W czasie działań liczy się każda sekunda, a twoja reakcja musi być błyskawiczna.
Nie będzie czasu na zastanawianie się….”hmm co Oni tam w tym dziale szkoleniowym pisali ???”
Zawodowi Operatorzy oraz zawodowi żołnierze bezustannie ćwiczą mimo iż znają schematy działań i różnorodne techniki.. i są zawodowcami..
– więc strzelcy nie powinni się uważać za kogoś lepszego – kto poznał je wszystkie bo poczytał o nich a i być może raz je poćwiczył..

BIBLIOGRAFIA:

* “Podręcznik Walki Wojsk Zmechanizowanych”
* “Poradnik Dowódcy drużyny Zmechanizowanej”
* “Vademecum Rozpoznawcze”