Plan szczegółowy powinien być poprzedzony badaniem mapy, lecz przede wszystkiem jest on skutkiem rozpoznania terenu.

Każdy węzeł oporu zbudowany jest wszerz i wgłąb z pun­któw oporu o wzajemnej obronie ogniowej.

Przy rozmieszczaniu punktów oporu należy starać się osiąg­nąć dwa cele:

1-o zapewnioną zaporę ogniową,

2-o możliwość koncentracji ognia w razie potrzeby.

W obu wypadkach należy liczyć się z współdziałaniem pun­któw oporu sąsiednich węzłów oraz punktów oporu rozmieszczo­nych wgłąb.

Należy również przestudiować plan wewnętrznej obrony na wypadek przedarcia się nieprzyjaciela wgłąb oraz kierunki wszel­kich możliwych przeciwnatarć.

Rozważania powyższe służą dla rozmieszczenia punktów oporu, narysu równoległych i prostopadłych, narysu sztucznych przeszkód, stanowisk obserwacyjnych oraz sieci łączności. W dal­szym ciągu przygotowujemy wewnętrzną budowę punktów oporu, dając specjalne zadania każdej drużynie bojowej i określając osta­teczny narys równoległych, prostopadłych i przeszkód.

Wreszcie dochodząc do jądra fortyfikacji polowych, komórki oporu, określamy stanowisko broni automatycznej uwarunkowane zada­niem, jakie przypadło w udziale drużynie bojowej, rozmieszcze­nie organów obrony bezpośredniej, rowy łącznikowe i przeszkody.

Odstępy między poszczególnymi węzłami oporu, które mogą być obsadzone słabiej lub zgoła nieobsadzone, powinny:

1-o posiadać silną obronę ogniową z sąsiednich węzłów oporu,

2-o być bronione przez sieć przeszkód, złożoną z kilku pasów,

3-o możliwie najmniej różnić się zewnętrznie od węzłów oporu (szczególnie o ile przeciwnik ma silną artylerię).

Przy projektowaniu dalszych pozycji należy przede wszystkim wykorzystać przeszkody naturalne oraz naturalne punkty oporu (wsie, lasy, góry itp.).

ZASADY PRZYGOTOWYWANIA.

Charakterystyczną cechą dla przygotowywanego frontu obrony jest stosunek, jaki zachodzi w stałej równowadze ognia czołowego i flankują­cego. Tam, gdzie jest obawa silnego ognia artyleryjskiego prze­ciwnika, ogień flankujący przeważa i unikamy wprost rozległego pola ostrzału czołowego, dającego dostęp obserwacji przeciwnika.

O ile tej obawy nie ma, to uznając, że ogień flankujący jest naj­ekonomiczniejszy, dając obronę całych pasów, nie będziemy jednak unikali dalekiego pola ostrzału czołowego, który ułatwia obronę i dodatnio wpływa na moralny stan wojska.

O ile flankowanie uskutecznia się przy pomocy karabinów maszynowych, należy dążyć do tego, żeby każdy karabin maszy­nowy posiadał jeden stały określony kierunek; należy mu wobec tego powierzać pas flankowa­nia o możliwie jednostajnym spadku.

rys. 210

Przy flankowaniu ogniem karabinowym należy pamiętać, że człowiek strzela w granicach kąta 60°, wobec tego kierunek zasa­dniczy flankowania powinien być pod kątem 30° do linii frontu, żeby w żadnym razie nie narażać obsady sąsiednich odcinków (rys. 210)

Kierunek ognia w projekcie musi być zasadniczo prosto­padły do danego odcinka rowów. Wybierając w terenie miejsca dla odcinków dają­cych ogień flankujący, na­leży rozróżnić stanowiska następujące.

Stanowisko A (rys. 211), zwykle najchętniej zajmowane; posiada ono mimo pozornych zalet kardynal­ne wady.

rys. 211

1. Mimo rozległego pola widzenia, wskutek wgłębienia terenu, dzielącego front na dwie części, trzeba nadawać karabinom ma­szynowym ruch pionowy, jeżeli chce się skutecznie ostrzeliwać przerwę A A.

2. Odcinek rowów strzeleckich, odpowiadający drużynie bo­jowej, musi być w A stosunkowo znaczny pod względem długości, będąc jak gdyby „opisany” na profilu terenu.

Prócz tego drużyna bojowa, znajdująca się na wysuniętym garbie stokowym, bardziej jest narażona na obserwację przeciwnika.

rys. 212

3. Bez względu na obronę bezpośrednią i flankową przez A organów flankujących umieszczonych w A, obsługa tych organów odczuwa instynktowną potrzebę bronienia się samodzielnie i dlatego powinno się dawać kierunek flankowania możliwie bliski prostopadłego do frontu, gdyż wtedy obsada czuje się pewniejsza.

rys 213

rys. 214

rys. 215

Stanowisko B (rys. 212) nie posiada tych braków, ma za to bardzo ograniczone pole widzenia oraz pozostawia nieostrzeliwanymi sąsiednie garby stokowe.

Najwygodniejsze będzie stanowisko C (rys. 213), pośrednie między A i B.

1. Stanowisko to będzie wymagało bardzo słabego ruchu bro­ni automatycznej w płaszczyźnie pionowej, dając pas ostrzeliwany o mniej więcej jednostajnym spadku. Przy tym garby stokowe bę­dą z dwóch stron bronione ogniem krzyżowym.

2. Kierunek strzału jest bliski prostopadłego do frontu.

3. Bardzo łatwo jest zorganizować bezpośrednią obronę broni flankującej z rowów, umieszczonych na cyplu.

4. Stanowisko mniej jest narażone na obserwację, będąc na­wet z jednej strony całkowicie ukrytem przez nierówności terenu.

Określiwszy zasadnicze kierunki flankowania przystąpimy do projektowania przeszkód.

Przeszkody w przerwach będą bronione za pomocą ognia flan­kowego drużyn bojowych, przeszkody przed tą ostatnią — ogniem czołowym, lub może nawet flankowym przez żołnierzy przeznaczonych do bezpośredniej obrony punktu obrony flankującego, rzadziej ogniem flankowym sąsiedniej drużyny (rys. 214).

Należy dążyć do kilku pasów przeszkód, z których każdy bę­dzie posiadał własną obronę flankową, przy tym odległość flankowa­nia nie może przewyższać 500—600 m.; i musi się ono odbywać wzdłuż pasa o jednostajnym spadku, w czym doskonale można się orientować według warstw narysowanych na mapie; należy wreszcie zabezpieczyć dokład­ną obserwację sieci obrony(rys. 215).

Rys. 216 daje pojęcie o wzajemnym ugrupowaniu równoległym głównego oporu, równoległym ubezpieczeń i dalszych równoległych, opartych na powyższych zasadach. Stanowiska ryglowe dzielą całe przedpole równoległego głównego oporu na sektory dwóch rodzajów: ostrzeliwane zapomocą ognia czołowego (b) i flankowego (a).
Brak dokumentów.