przeżyć strefę śmierci
12 października 2017
zasadzka – rady praktyka
12 października 2017
Podczas wybierania miejsca na zasadzkę należy wziąć pod uwagę następujące czynniki:
Sekwencja zajmowania zasadzki
Po otrzymaniu rozkazu wykonania zasadzki dowódca wydaje rozkaz ostrzegawczy i rozpoczyna planowanie operacji. Po wyborze miejsca zasadzki na podstawie rozpoznania, mapy lub zdjęć lotniczych, wydaje szczegółowe rozkazy obejmujące dokładną trasę patrolową z bazy do miejsca założenia zasadzki.
Rozkazy powinny zawierać:
- typ zasadzki
- indywidualną pozycję każdego żołnierza
- sektory ogniowe
- lokalizację bazy wypadowej
- lokalizację punktów zbiorczych RV
- akcję podczas zajmowania zasadzki
- metodę wyzwalania zasadzki – oraz metodę alternatywną
- żołnierzy wyznaczonych do przeszukiwania ciał
- plan zwodzenia przeciwnika
Ustalone sygnały na:
- 1. nadejście przeciwnika
- 2. otwarcie ognia
- 3. zaprzestanie ognia
- 4. zabezpieczenia strefy śmierci
- 5. rozpoczęcia przeszukiwania
- 6. odwrót
Przygotowania i ćwiczenia próbne
Przygotowanie i przećwiczenie zasadzki jest niezbędne. Broń musi zostać sprawdzona, miny kierunkowe i wyposażenie specjalistyczne przygotowane. Każda zasadzka jest wykonywana według ustalonej procedury operacyjnej i jej trening nie może być zlekceważony. Wszystkie fazy; zajęcie pozycji, wystawienie min, ustawienie broni, inicjalizacja zasadzki, przeszukiwanie i odwrót muszą być odpowiednio przećwiczone.
Partol na miejsce zasadzki odbywa się według wszystkich normalnych zasad sztuki patrolowania.
Podstawowa zasadzka ma postać liniowa. Składa się z 3 grup:
- Ubezpieczenie skrzydłowe
- Grupa szturmowa
- Ubezpieczenie tyłów
Przed zbliżeniem się do miejsca zasadzki, patrol zatrzymuje się w odległości około 200-150metrów w zależności od terenu i przyjmuje obronę okrężną. Manewr ten powinien być poprzedzony łamaniem tropu. Po 15 minutach, lub kiedy d-ca upewni się że partol nie został skompromitowany, patrol ustawia się w szereg w sekwencji zajmowania zasadzki. Zasadzka jest zawsze zastawiana w tym samym kierunku co podczas ćwiczeń, np.: od lewej do prawej:
- Ubezpieczenie tyłów
- Ubezpieczenie lewoskrzydłowe
- Grupa szturmowa
- Ubezpieczenie prawoskrzydłowe
Dochodząc na miejsce zasadzki, grupa ubezpieczenia tyłów zatrzymuje się w centralnej pozycji i d-ca rozprowadza grupy na swoje stanowiska. Istotna jest minimalizacja ruchu na miejscu zasadzki w celu maksymalnego zachowania naturalnego środowiska. Sierżant/zastępca d-cy znajduje się w grupie ubezpieczenia tyłów i ma za zadanie utrzymywać łączność z wyższym szczeblem dowodzenia, oprócz zadania ubezpieczenia tyłu zasadzki.
Zasadzka jest planowana na ściśle określony rozmiar przeciwnika. To znaczy że jeżeli w zasadzkę wejdzie jeden żołnierz przeciwnika to nie ma sensu jej inicjować i kompromitować (zależy oczywiście od rozkazów operacyjnych). Natomiast jeżeli przez zasadzkę przejdzie dywizja z czołgami to jej inicjacja była by samobójstwem. Generalnie można przyjąć że pluton jest w stanie zabić oddział liczący do 15, maksymalnie 30 żołnierzy przeciwnika w zasadzce liniowej. Jak zawsze w każdym działaniu zależy to od przeciwnika, terenu i rozkazów.
Zasadzka jest zawsze inicjowana przez d-cę oddziału przy użyciu środka maksymalnego rażenia – najczęściej odpaleniem min. D-ca otrzymuje sygnał nadejścia przeciwnika od swoich ubezpieczeń skrzydłowych za pomocą sygnału radiowego lub za pomocą linki komunikacyjnej – bardzo skuteczna i preferowana metoda. D-ca musie określić rozmiar grupy przeciwnika (jeżeli nie ma informacji od ubezpieczenia skrzydłowego oraz moment inicjacji.
Każdy żołnierz natychmiast w momencie inicjacji otwiera ogień w strefę śmierci według swoich rozkazów ogniowych. Typowy rozkaz ogniowy dla KM to 200 sztuk amunicji a dla strzelców 60 sztuk. Niektórzy d-cy praktykują zasadę że dwóch strzelców wstrzymuje się od ognia „na wszelki wypadek” – po zakończeniu kanonady maja oni pełne magazynki, w innym przypadku całej obsadzie zasadzki kończy się w tym samym momencie amunicja. Co jest niezdrowa sytuacją.
W tym momencie warto wspomnieć o oświetleniu. W niektórych przypadkach konieczne jest oświetlenie strefy śmierci. Najstarsza metodą jest użycie odpowiednio zamaskowanych flar magnezowych które są odpalane równolegle z minami kierunkowymi. Należy pamiętać o ich odpowiednim ekranowaniu – najlepiej do tego celu użyć pojemników na racje 10-osobowe wykonanych z cienkiego metalu. Flary magnezowe świecą w promieniu 360 stopni i należy je ekranować od strony wojsk własnych żeby ich nie oślepić. Minusem flar jest to że pala się intensywnie przez około 90 sekund a potem gasną. Niemal zawsze wywołują lokalny pożar i są widoczne z 30 kilometrów.
Drugim sposobem jest użycie specjalnych lamp tzw. „Ambush Light” – są to po prostu ciężkie latarki akumulatorowe odpalane zdalnie za pomocą rozwijanego przewodu. Ich minusem jest to że trzeba je zabrać po zakończeniu przeszukiwania ciał i są stosunkowo ciężkie. Natomiast plusem to że świecą znacznie dłużej niż flary magnezowe, nie wywołują pożarów i można je wyłączyć. Są widoczne z dystansu 10km.
Przeszukiwanie jeńców
Grupa poszukująca ma za zadanie przeszukanie przeciwnika zniszczonego w zasadzce w celu zebrania informacji. Grupa składa się z elementu przeszukującego i osłaniającego. Element przeszukujący musi być wyposażony w światło. Przed podejściem do każdego ciała oddaje dwa strzały kontrolne z odległości bezpośredniej. Po zakończeniu przeszukiwania ciał, d-ca grupy informuje o tym fakcie d-cę zasadzki który wydaje rozkaz do odwrotu.
Grupa przeszukująca w akcji. Pojazd został zatrzymany a personel zabity. Przeszukiwanie odbywa się parami – jeden żołnierz osłania a drugi przeszukuje.
Zespoły przeszukujące działają w sekcjach dwuosobowych, ale żołnierz przeszukujący powinien ODŁOŻYĆ SWOJĄ BROŃ podczas przeszukiwania żeby nie została użyta przeciwko niemu.
Specjalnym zadaniem grupy przeszukującej może być pojmanie jeńca który został wyselekcjonowany przy pomocy szczeliny w strefie śmierci. W tym wypadku powinien zostać zastosowany kaftan bezpieczeństwa dla jeńca który umożliwi jego bezpieczny transport do bazy w celu przesłuchania. Kaftan jest stosowany w celu unieruchomienia jeńca i dokładnego zakneblowania. Metoda często stosowana i wypróbowana przez SASR w Wietnamie i późniejszych konfliktach.
Odwrót z zasadzki
Po zakończeniu przeszukiwania ciał i powrocie grupy poszukiwawczej d-ca daje sygnał do odwrotu z zasadzki. W zależności od sytuacji taktycznej w tym momencie są odpalane miny kierunkowe na ubezpieczeniach skrzydłowych i tylnym. Jest to szybsze niż szukanie i zwijanie min w nocy. Oddział wycofuje się w odwrotnej kolejności w stosunku do zajmowania zasadzki. W kolumnie przechodzi przez sierżanta lub zastępcę d-cy gdzie jest liczony. Jeżeli stan osobowy się zgadza, oddział rozpoczyna patrol z powrotem do bazy, lub w inne ustalone miejsce. W praktyce patrol powrotny będzie z reguły odbywał się w kolumnie ze względu na ograniczoną widoczność (większość zasadzek odbywa się w nocy) i na tempo marszu, oddalające oddział od miejsca zasadzki w najszybszym tempie.
Od momentu inicjacji do momentu odwrotu nie powinno upłynąć więcej niż 3 minuty. Dobrym wskaźnikiem jest dopalenie się flar magnezowych jeżeli zostały użyte.
W celu sprawnego przeprowadzenia zasadzki organizuje się grupy oraz zespoły specjalistyczne w zależności od potrzeb:
1. Grupa ubezpieczającą: (ubezpieczenie dróg oraz rejonu ześrodkowania)
2. Grupa szturmową”
- zespół obserwacyjny
- zespół przeszukujący
- zespół chwytający
- zespół ewakuacyjny
- zespół wysadzający
3. Grupa wsparcia (środki ogniowe o największej sile rażenia)
Grupa ubezpieczająca – ubezpiecza pozostałe grupy w trakcie zajmowania pozycji, prowadzenia zasadzki oraz wycofania się z rejonu zasadzki.
Jej zadaniem jest:
- prowadzenie obserwacji
- informowanie o podchodzącym przeciwniku
- izolowanie przeciwnika znajdującego się w rejonie zasadzki
- ubezpieczenie rejonu zasadzki.
Grupę ubezpieczającą należy wyposażyć w miny kierunkowe oraz środki przeciwpancerne.
Grupa wsparcia
– stanowi bezpośrednią osłonę grupy szturmowej. W jej skład wchodzą najsilniejsze środki rażenia – zarówno organiczne, jak i przydzielone. Najczęściej funkcjonuje jako element przyporządkowany do grupy szturmowej, ale może też pełnić rolę odwodu dowódcy patrolu na wypadek kontaktu ubezpieczeń z dodatkowymi siłami przeciwnika.
Grupa szturmowa
– stanowi główną siłę uderzeniową, przeprowadza bezpośrednie uderzenie na przeciwnika i wykonuje szczegółowe zadania w strefie śmierci. Do wykonania tych zadań dzieli się na specjalistyczne zespoły organizowane w zależności od potrzeb.
Zespół obserwacyjny
– dostarcza informacji o ewentualnych zmianach sytuacji przed rozpoczęciem zasadzki. Obserwuje rejon strefy śmierci od rozpoczęcia rekonesansu do przystąpienia do działania grupy szturmowej. Składa się z obserwatora oraz ubezpieczającego.
Zespół przeszukujący
– przeszukuje strefę śmierci po przyjściu grupy szturmowej. Jego zadaniem jest przeszukanie zabitych, rannych oraz zabrać dokumenty i uzbrojenie. Składa się z 2-3 żołnierzy.
Zespół wysadzający (niszczący)
– niszczy sprzęt, pojazdy, broń i inne wyposażenie przeciwnika. Składa się z 2-3 żołnierzy.
Zespół chwytający (obezwładniający)
– obezwładnia i eskortuje schwytanych jeńców ze strefy śmierci do wyznaczonego miejsca działając zgodnie z zasadami postępowania z jeńcami oraz poleceniami dowódcy. Składa się z 2-3 żołnierzy.
Zespół ewakuacyjny
– ewakuuje z rejonu akcji do wyznaczonego miejsca rannych i zabitych. Po ewakuacji udziela rannym pierwszej pomocy medycznej i przygotowuje ich do transportu do wojsk własnych. Składa się, co najmniej z dwóch żołnierzy.
W celu zapewnienia sprawności działania w rejonie zasadzki wyznacza się następujące rejony:
Rejon ześrodkowania (RZ)
– to miejsce, w którym element rozpoznawczy ześrodkowuje swoje siły przed akcją w celu przygotowania się do działania oraz po akcji, aby dokonać kontroli i reorganizacji przed jego opuszczeniem. Powinien zapewniać ukrycie i warunki do krótkotrwałej obrony oraz znajdować się z dala od skupisk ludzi, naturalnych szlaków i linii komunikacyjnych. Powinien również być łatwy do zlokalizowania w terenie oraz znajdować się poza zasięgiem obserwacji, słuchu i ognia broni ręcznej ze strefy śmierci – w takiej odległości, która nie utrudni do niej podejścia. RZ jest przez dowódcę patrolu ustalany wstępnie na etapie planowania operacji, a następnie potwierdzany lub zmieniany podczas operacji. W trakcie akcji RZ jest ubezpieczany okrężnie przez element grupy ubezpieczającej. W przypadku patrolu nielicznego, RZ ubezpieczany jest jedynie na godzinie 0600 i 1200 względem kierunku podejścia do obiektu działania. Patrol liczący 10 lub mniej ludzi na czas akcji nie pozostawia w RZ żadnych ubezpieczeń (opuszcza rejon całością swoich sił po dokonaniu ostatecznych przygotowań do działania).
Punkt rozwinięcia (PR)
– to miejsce pomiędzy rejonem ześrodkowania (RZ) i strefą śmierci, w którym elementy patrolu rozdzielają się i wychodzą na swoje pozycje. PR ustalany jest podczas rekonesansu bezpośrednio przed akcją. Powinien znajdować się poza zasięgiem obserwacji ze strefy śmierci.
Strefa śmierci
– to określony przez dowódcę elementu odcinek terenu, na którym elementy patrolu zatrzymują siły przeciwnika i wykonują na nie atak.
Granica działania
– to określony przez dowódcę elementu odcinek lub punkt w terenie za strefą śmierci, na którego wysokość prowadzi szturm grupa szturmowa. Granica działania wyznaczana jest w celu zapewnienia kontroli i koordynacji szturmu oraz pełnego odizolowania i ubezpieczenia rejonu zasadzki po jej zainicjowaniu. Musi być łatwa do zidentyfikowania w terenie.
W przypadku zasadzki podstawowym wymogiem bezpieczeństwa i powodzenia akcji patrolu jest ścisłe współdziałanie grupy ubezpieczającej ze szturmową. Ubezpieczenia muszą być w stanie odpowiednio wcześnie przekazać dowódcy informacje o zbliżającym się przeciwniku: jego ugrupowaniu i składzie oraz ewentualnych siłach podążających za nim.
OD SAMEGO CZYTANIA TYCH TECHNIK SIĘ NIE NAUCZYSZ !
DOTYCZY TO WSZYSTKICH TECHNIK I TAKTYK OPISYWANYCH W DZIALE SZKOLENIOWYM. !
Samo przeczytanie nie wystarczy, co więcej daje złudne poczucie bezpieczeństwa i może być tragiczne w skutkach jeżeli coś się stanie. Zanim zaczniesz samodzielnie działać koniecznie trzeba przećwiczyć używanie tych technik. W czasie działań liczy się każda sekunda, a twoja reakcja musi być błyskawiczna.
Nie będzie czasu na zastanawianie się….”hmm co Oni tam w tym dziale szkoleniowym pisali ???”
Zawodowi Operatorzy oraz zawodowi żołnierze bezustannie ćwiczą mimo iż znają schematy działań i różnorodne techniki.. i są zawodowcami..
– więc strzelcy nie powinni się uważać za kogoś lepszego – kto poznał je wszystkie bo poczytał o nich a i być może raz je poćwiczył..
BIBLIOGRAFIA:
“Podręcznik Walki Wojsk Zmechanizowanych”
“Poradnik Dowódcy drużyny Zmechanizowanej”
“Vademekum Rozpoznawcze”
“www.specops.pl”
Opracował:
st. strz. ZS Paweł ŁUCZKÓW
JS 1373 Koszalin
