Już wkrótce 1 maja, Święto Pracy, a w zasadzie święto od pracy, jeden z najbardziej lubianych długich weekendów, czas odpoczynku wielu Polaków. To czas pierwszomajowego pochodu. Pochodu, na którym poruszane są najbardziej palące problemy naszego narodu. Nie jest to, niestety, jakbyśmy chcieli święto radosne, święto będące pewnym wyrazem wdzięczności i solidarności dla ludzi pracy pracujących dla dobra całej wspólnoty. Niestety, dziś ta praca ma zupełnie inny wymiar.

Zwykły pracownik pracuje po to, by zapewnić egzystencję sobie i swojej rodzinie, nikt nie patrzy na pracę w kontekście narodu, budowy nowej, lepszej przyszłości, wszystko stało się szare, przyziemne, wymagające jeszcze więcej samozaparcia i cierpliwości, aby znosić trudy. Praca służy więc tej małej grupie ludzi, grupie ciągle narzekającej na państwo, które ich ciemięży, na małą wydajność swoich pracowników, nie zauważając kto tu naprawdę jest wyzyskiwaczem i złodziejem.

Warto na koniec nadmienić, że 1 maja obchodzony jako Święto Pracy jest także katolickim Świętem Józefa Rzemieślnika. Dnia 1 maja 1955 roku zwracając się do Katolickiego Stowarzyszenia Robotników Włoskich papież Pius XII proklamował ten dzień świętem Józefa rzemieślnika, nadając w ten sposób religijne znaczenie świeckiemu, obchodzonemu na całym świecie od 1892 r., świętu pracy. Odtąd dzień 1 maja jest świętem, akcentującym szczególną godność i znaczenie pracy, jest wyrazem zrozumienia i poszanowania jej roli w duchowym rozwoju człowieka.