Wojska łączności i informatyki są przeznaczone przede wszystkim do zapewnienia organom dowodzenia możliwości sprawnego kierowania wojskami. Aby zrealizować te zadania wojska łączności i informatyki wykorzystują potencjał telekomunikacyjny kraju, istniejącą infrastrukturę telekomunikacyjną oraz jednostki i pododdziały wojsk łączności. Ważnym obecnie zadaniem jest także wspomaganie informatyczne procesów decyzyjnych.
W strukturze organizacyjnej wojsk lądowych występują pułki dowodzenia, bataliony dowodzenia oraz pododdziały dowodzenia i łączności jednostek rodzajów wojsk. Stacjonarną infrastrukturę telekomunikacyjną wojsk lądowych tworzy kilkadziesiąt garnizonowych węzłów łączności różnej wielkości. (które będą sprawdzać się będą w czasie “P” natomiast w czasie “W” potrzebna jest mobilna sieć łączności w której jednym z podstawowych działów jest taktyczna sieć łączności za pomocą taktycznych środków łączności)

Podstawowym środkiem łączności jest radio. Radio jest najsilniejszą bronią w którą wyposażony jest oddział piechoty. Łączność, szczególnie podczas operacji specjalnych, prowadzonych przez niewielkie związki taktyczne, odgrywa kluczową rolę w skutecznym wykonaniu zadania.

Podstawowe zasady łączności radiowej:

• Przeciwnik słucha zawsze i przechwytuje każdą transmisję
• Każda transmisja jest narażona na wykrycie i lokalizacje środkami przeciwnika
• Każda wykryta i namierzona radiostacja może być zniszczona
• Łączność jest nawiązywana na najniższej możliwej mocy
• Łączność jest wykonywana w najkrótszym możliwym okresie
• Oddział jest zawsze na nasłuchu radiowym wskazanej częstotliwości
• Nazwiska, imiona nigdy nie są podawane przez radio
• Nazwy miejscowości, punkty charakterystyczne nigdy nie są podawane otwartym tekstem
• Nie używa się słów „Proszę” , „Przepraszam”, „Powtórz”
• Przekazywane informacje są zwięzłe i ścisłe – nie pozwalają na dwuznaczną interpretację.

Nawiązywanie łączności

Każda stacja radiowa (oddział) ma swój własny kryptonim.

Kilka stacji nadających w ramach jednego związku taktycznego nazywamy siecią radiową. Każda sieć radiowa ma swoją stację kontrolną, nazywaną stacją bazową. Stacja bazowa reguluje łączność w całej sieci. W armiach NATO stacja bazowa zawsze jest dołączona do sztabu związku taktycznego, na poziomie batalionu wzwyż.

Standardowy kryptonim stacji bazowej to 0A – ZERO ALFA

Kryptonimy jednostek są alfanumeryczne – cyfra oraz litera. Np. : 11 ALFA, 11 BRAVO, 11 CHARLIE

Łączność jest nawiązywana według ściśle ustalonych schematów.
Stacja wywołująca podaje kryptonim stacji wywoływanej, przedstawia się i czeka na odpowiedź:

„11 BRAVO tu 11 ALFA, odbiór

Stacja wywoływana odpowiada:

„11 ALFA tu 11 BRAVO, odbiór.”

W tym momencie łączność została nawiązana. Dalsza komunikacja kontynuuje się według schematu:

„11 BRAVO przygotuj się do zapisania komunikatu, odbiór”

Po nawiązaniu łączności stacja wywołująca nie musi już za każdym razem się przedstawiać.

„11 ALFA czekaj, odbiór.”

(przygotowuje się do przyjęcia wiadomości)

„11 ALFA tu 11 BRAVO gotów, odbiór.”

„11 BRAVO zapisz: (treść kryptogramu) jak zrozumiałeś?, odbiór”

„11 ALFA zrozumiałem dobrze, odbiór”

„11 BRAVO tu 11 ALFA, bez odbioru”

Na końcu każdego zdania zostaje dodane słowo „odbiór” z angielskiego „over”. Jest to dodatkowa informacja dla odbiorcy o tym że nadawca zakończył dane zdanie. Łączność jest zawsze zamykana przez stację wywoławczą, terminem „bez odbioru” z angielskiego „out”

Metody kodowania i szyfrowania

Informacja, szczególnie ta o znaczeniu taktycznym powinna być kodowana jeżeli ma być podana podczas łączności radiowej.

Pierwszym poziomem zabezpieczenia informacji jest wprowadzenie w powszechne użycie ksyw i pseudonimów zamiast nazw własnych ludzi, miejsc i jednostek.

Drugi poziom to kody alfanumeryczne które służą do szyfrowania pojedynczych słów, liter i liczb.

Kody alfanumeryczne stosowane są do kodowania aktualnej pozycji oddziału, kierunku patrolu, liczby strat własnych, stanów amunicji i innych krótkich informacji przekazywanych drogą radiową.

Dodatkowo, kody alfanumeryczne służą do autoryzacji niezidentyfikowanych stacji nadawczych.

Trzeci poziom to kody operacyjne. Kody operacyjne są wydawane w specjalnie przygotowanych książkach. Kody operacyjne są okresowe i zmieniają się co 24h według czasu ZULU (GMT). Jeden zestaw kodów wystarcza na 24h transmisji. Jeden oddział może zabrać ze sobą na patrol zestaw kodów operacyjnych wystarczający na 72h.

Kody operacyjne są osobistą odpowiedzialnością dowódcy oddziału i są przechowywane przez radiooperatora w miejscu znanym wszystkim członkom oddziału. W przypadku wykrycia oddziału, kody muszą być za wszelką cenę zniszczone.

Kody i szyfry są stosowane niezależnie od zabezpieczeń sprzętowych. Niezależnie od tego jak bezpieczne jest medium transmisji, łączność nigdy nie odbywa się otwartym tekstem.

ROGER IS DEAD

Uwaga: Jest cała masa doświadczonych łącznościowców którzy słysząc “ROGER” dostają piany na ustach i zmieniają częstotliwość. ROGER oznacza dosłownie “ZROZUMIAŁEM” – np.: Roger that, roger that last one… jest to poniekąd niepoprawne bo potwierdzeniem pozytywnym jest zwykłe “YES” lub “understood”.

Alternatywą do ROGERA jest poprawny skrót “WILCO” – od “WILL COMPLY” – “TAK, WYKONAM” oznacza że komenda otrzymana od ZERO ALFA zostanie wykonana natychmiast.